استقرار حکمت در تعامل نظام سلامت و فرهنگ عمومی

یکی از عوامل مهمی که می تواند ریشه بعضی از مسایل ومشکلات زندگی فردی واجتماعی انسان را توضیح دهد ، اختلال و عدم توازن در تعامل و توجه بین  عرصه های مختلف زندگی فردی و اجتماعی انسان است .از جمله موضوعاتی  که در این رابطه می تواند مورد توجه قرار گیرد، توسعه وتعمیق اجتناب ناپذیراطلاعات و دانش جدید در عرصه های مختلف زندگی انسان است که  موجب تخصص گرایی افراطی گردیده است ، با توسعه تخصص ها و رشد نامتوازن آن ها ونبودن ظرفیت های مدیریتی متناسب برای هم افزایی بین این تخصص ها ، از یک طرف وتاثیرات متقابل زیر نظام های سامانه کلی نظام اجتماعی روی یکدیگر، موجب شده است،  یک سلسله آسیب هایی درتعامل وکارکردهای نظام سلامت و نظام فرهنگی جامعه بوجود آید .
اگر «حکمت به معنای علم با ارزشی است که توام با عمل باشد » یا«دانشی  است که آدمی به کمک آن افعالش را از روی تدبیر و اتقان انجام می دهد»،یا«به معنای رسیدن به حقیقت به وسیله علم و عقل است.»   می توان هرنوع تدبیر برای کاهش آسیب های تخصص گرایی در نظام سلامت وافزایش آثار مثبت این پدیده را در تحولات فرهنگ عمومی، بخشی از کاربرد حکمت در تعامل نظام سلامت و فرهنگ عمومی دانست.
شناسایی و چاره اندیشی برای  کاهش یا بر طرف کردن این اختلالات وناهماهنگی ها، می تواند. نقش موثری در افزایش کارایی نظام سلامت جامعه داشته باشد.
در این مقاله با تشریح کارکرد فرهنگ در تسریع پیشرفت جامعه و نسبت آن با تحولات نظام سلامت با توضیح تعدادی از عوامل فرهنگی تخریب کننده کارایی و اثربخشی نظام سلامت، به شناخت عالمانه تر اختلالات تخصص گرایی افراطی و لزوم تقویت مبانی فکری و بینشی جامعه پزشکی و پرستاری کشور می پردازیم و در ادامه به عنوان ابزاری برای کاهش این نواقص، تلاش شده است با تشریح رابطه دین، فرهنگ با نظام سلامت، گامی هرچند مقدماتی در شناخت این تعاملات برداشته شود و برای ادامه مطالعات پیشنهاداتی عرضه شود.