بررسی آرمان شهر (مدینه فاضله) در اشعار قیصر امین پور براساس آراء فارابی

مهم ترین مسیله ای که فارابی مورد بحث و بررسی قرار داده است، مساله عدالت است. از نظر وی عدالت این است که همه به سعادت و کمال افضل خود برسند. حال طبق این نظریه فارابی آرمان شهر یا مدینه فاضله ، مکانی است که در آنجا زندگانی مردم کامل و قرین سعادت و رستگاری است. جایی است دست نیافتنی که تصویر آن همواره در افق آرزوی آدمی نقش می بندد. بشر در طول تاریخ آرزومند دستیابی به جامعه ای بوده که در آن به خواسته هایش برسد و معنویت را با آرامش روحی- روانی و بی نیازی مادی درآمیزد. انسان از دیرباز در برابر ناکامی ها، بیدادگری ها و ناهمواری های زندگی سعی کرده، بر بال خیال و اندیشه سوار شده، طرح یک جامعه آرمانی را تصویر کند. انگیزه او از بیان این شهر خیالی این بوده که از دردها و رنج های خود بکاهد و معایب و نواقص جامعه خویش را بازگو کند. از این اندیشه در شعر فارسی با نمادهای مختلفی یاد می شود که نتیجه نوعی غم غربت در نهان شاعر است که او را به تخیل جامعه ای آرمانی سوق می دهد. از جمله شاعرانی که به ترسیم جامعه آرمانی می پردازد، قیصر امین پور است. شعر او بازگو کننده مهم ترین و انسانی ترین دغدغه های انسان معاصر است که گویی از موطن اصلی خویش جدا افتاده است. آرمان های مطلوب و گمشده بشری که در تمام دوره های زمانی و در تمام ادیان گمگشته انسان هاست هر لحظه در اشعار قیصر گوشزد می شود. امین پور شاعر دردمندی بود که دغدغه های او درباره آرمان های مظلومان در جهان و علاقه مندی قلبی اش به تحقق جامعه آرمانی به زندگی اش معنا می بخشید.