مولفه های ارتقای حس مکان در فضاهای جمعی محیط های داخلی دانشکده معماری و شهرسازی (نمونه موردی: دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر)

با گسترش کمی، دانشکده های معماری و شهرسازی، بعد کیفی آن دچار بی توجهی شده است. از طرفی مقالات متعددی به کیفیت آموزش در فضاهای آموزشی دانشکده های معماری پرداخته اند؛ اما در مورد فضاهای جمعی در محیط های داخلی، پیشینه نظری کافی در دست نیست. هدف این پژوهش بررسی مولفه های موثر در طراحی داخلی که نقش اصلی در ارتقای حس مکان و تعلق مکان دانشجویان در مراکز آموزشی را دارند، و هم چنین اولویت بندی این عوامل با هدف بالا بردن تمایل دانشجویان به حضور در فضاهای آموزشی است که موجب بالا رفتن کیفیت آموزش می گردد. روش تحقیق کاربردی-پیمایشی است که در سه مرحله انجام گرفته است. مرحله ی اول بررسی اسناد کتابخانه ای و شناسایی مولفه های شکل دهنده مکان؛ مرحله ی دوم با روش دلفی از 15 متخصص عوامل بین رشته ای جمع بندی شده است. در مرحله بعد پرسشنامه محقق ساخته بین 90 دانشجوی دانشگاه هنر که به صورت تصادفی انتخاب شده اند، توزیع و تکمیل شده است. در این پژوهش، فعالیت انتخابی در لایه اول و چشم انداز و شکلی گیری رویدادهای ساخت در لایه دوم، در بالاترین اولویت های مخاطبان فضاهای جمعی در محیط دانشکده معماری و شهرسازی قرار گرفتند. درنتیجه این پژوهش که حاصل بررسی اولویت ها و اهمیت پارامترهای مرتبط با ابعاد فعالیتی، کالبدی و کیفیتی فضاهای جمعی محیط های داخلی دانشکده بود، مشخص شد که حس مکان تنها محدود به عوامل کالبدی نیست و عوامل کالبدی به همراه عوامل موثر در ارتقای کیفی فضا و بازتعریف فضا برای رخ دادن فعالیت های پویا، سرزنده و اجتماعی، نقش کاراتری در ارتقای حس مکان فضاهای جمعی محیط های داخلی دانشکده معماری و شهرسازی داشته اند.