گذار در گذر بی زمانی (رویدادهای نامرئی مکان در ارتداد انسانی) ، مورد مطالعه: شهر تاریخی میبد

گذرها در بافت های تاریخی اقلیم گرم و خشک ایران نمود های عینی یک جریان و حرکت هستند که در معماری معاصر ایران جایگاه ان ها رو به افول رفته و از کیفیت و اهیمت آنها کاسته شده است.متاسفانه در معماری معاصر نگرش های هویتی به الگوهای موثر گذرها در نقش کهن الگوهای ارزشمند کم رنگ شده است و معماری مدرن توجه بیشتر خود را به تامین کاربری و خدمات در حوزه شهرهای جدید معطوف کرده است. لذا هدف مقاله حاضر بازخوانی بارزه ها و معیارهای کیفی گذر در کالبد گذرهای تاریخی شهر میبد، در قالب رویدادهای کیفی و نامریی مکان است.روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی تحلیلی و در قالب مطالعات کتابخانه ای و میدانی می باشد. نتایج نشان می دهد علیرغم نقش دسترسی در گذرها به عنوان اجزاء شکل دهنده به ساختار معماری در شهر تاریخی میبد، ویژگی های اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی و مذهبی در نقش طرح واره های ذهنی انسان سنتی منجر به حضور و ارتداد انسانی شده است. این تنوع نشان از ظرفیت بافت تاریخی در ایجاد کلیتی متکثر از عناصر متباین خطی به صورت یک شبکه پویای شهری داشته است.