شناسایی آرا داوری تجاری بین المللی در حقوق ایران و کنوانسیون نیویورک

داوری دارای مزیت های متعددی است؛ اما شناسایی و اجرای آرای خارجی در دعاوی تجاری بین المللی از مسایل و چالش های آن است. هدف مقاله حاضر بررسی شناسایی آرای داوری تجاری بین المللی در حقوق ایران و کنوانسیون نیویورک است.
روش تحقیق در مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی و مواد و داده ها کیفی است. از فیش برداری در گردآوری مطالب و داده ها استفاده شده است.
ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متن، صداقت و امانت داری رعایت شده است.
یافته ها نشان داد در حقوق داوری ایران، شرایط شناسایی آرای داوری بررسی نشده است و قانون گذار در این خصوص سکوت کرده است. در کنوانسیون داوری نیویورک شرایط شناسایی رای داوری مشخص شده است که مطابق آن نیازی به مراجعه به دادگاه کشور محل اجرای داوری نیست. در حقوق داوری ایران موانع شناسایی و اجرای داوری مطرح شده است که در مواردی چون نظم عمومی، وجود موافقت نامه داوری ، دادرسی منصفانه، انجام تشریفات داوری و عدم عدول داور از اختیارات داوری با شرایط کنوانسیون داوری نیویورک مشابهت دارد. با وجود این، برخی از این موانع مورد اشاره مانند نظم عمومی در حقوق ایران با ابهام مواجه است و با آنچه زیر عنوان نظم عمومی در کنوانسیون نیویورک مطرح است متفاوت است. همچنین شرایطی که در ماده 139 قانون اساسی ایران مطرح شده است، شناسایی و اجرای رای داوری تجاری بین المللی را با مشکل مواجه می کند.