مواجهه دندانپزشکان عمومی با بیماران مضطرب و کاربرد تکنیکهای هدایت رفتاری

با توجه به اهمیت نقش مدیریت ترس و اضطراب در موفقیت درمان ، هدف این مطالعه ارزیابی میزان مواجهه دندانپزشکان با بیماران دارای اضطراب و میزان استفاده از تکنیک های کنترل اضطراب آنها بود.

مطالعه حاضر توصیفی- مقطعی بوده و در میان 360 نفر ازدندانپزشکان شاغل در شهر اصفهان در سال  1399 با روش نمونه گیری دردسترس انجام شد. پرسشنامه محقق ساخته ای با 20 سوال  شامل اطلاعات دموگرافیک و سوالاتی در مورد آگاهی دندانپزشکان در شناسایی بیماران مبتلا به اضطراب دندانپزشکی ، فراوانی مواجهه آنها با بیماران مضطرب و فراوانی کاربرد تکنیکهای رفتاری و دارویی کنترل اضطراب طراحی شد. روایی پرسشنامه از طریق محاسبه CVI و پایایی به روش آزمون مجدد اندازه گیری شد. پرسشنامه نهایی به صورت الکترونیکی تهیه و در گروه های مجازی توزیع شد. داده ها از طریق تستهای مجذورکای و ضرایب همبستگی مورد تجزیه قرار گرفت. (خطای معیار 05/0)

311 پرسشنامه کامل و قابل استفاده دریافت شد (درصد پاسخگویی 86%). 8/49% (155نفر) مرد و میانگین سابقه کار افراد 3/9±3/10 (38-1 سال)  بود. میانگین مواجهه دندانپزشکان با افراد مضطرب  23/11±1/27 درصد و فراوانی استفاده از تکنیک های مختلف کنترل اضطراب به ترتیب   Tell - Show - Do 9/82 %، پرت کردن حواس 6/71%، وتکنیک های شناختی رفتاری 5/22 % گزارش شد. مقایسه روش های شناختی رفتاری بر اساس جنسیت  (001/0<p) معنی داری بود. همچنین به طور  معناداری سابقه تجویز دارو در دندانپزشکان زن کمتر بود (001/0<p).  دندانپزشکان با سابقه کاری بیشتر طور معناداری ، توانایی خود را درمدیریت  بیماران مضطرب بالاتر گزارش کردند.

با وجود مواجهه دندانپزشکان با افراد مضطرب در گروه های سنی مختلف، به نظر می رسد بیشتر دندانپزشکان بهترین راهکارهای کنترل و درمان بیماران مضطرب را نمی دانند. تکنیک های شناختی رفتاری و آرام سازی عضلات را برای مدیریت بیماران مضطرب به ندرت به کار رفته و تجویز داروهای آرام بخش بسیار اندک است.