حمایت اجرایی از سازش نامه ها در حقوق ایران و اسناد بین المللی

میانجی گری یا سازش به عنوان یکی از قدیمی ترین طرق حل وفصل اختلافات، هیچ گاه نتوانسته است جایگاهی مشابه داوری یا دادرسی بیابد. مزایای متعدد این روش هم برای طرفین دعوا و هم نظام قضایی کشور، موجب شده که تاکیدات خاصی بر این روش حل اختلاف در سند تحول قضایی صورت گیرد و همچنین کنوانسیون سنگاپور به عنوان سازوکار بین المللی اجرای سازش نامه توسط ایران امضا شود. مهم ترین دلیل عدم استقبال اشخاص و فعالان تجاری از میانجی گری، فقدان حمایت اجرایی از سازش نامه به عنوان سند حل اختلاف ناشی از فرایند میانجی گری است، زیرا سازش نامه همانند آرای داوری و قضایی به طور مستقیم اجرا نمی شود و ضروری است سند مذکور برای اجرا دوباره مورد بررسی ماهوی و شکلی در دادگاه قرار گیرد. در پژوهش حاضر حمایت اجرایی از سازش نامه ها بررسی و مشخص شد که مهم ترین راه توسعه سازش، حمایت اجرایی از سازش نامه است و با توجه به عدم حمایت اجرایی کافی از سازش نامه های داخلی و بین المللی در حقوق ایران (جز در موارد خاص)، قانونگذار ایرانی به منظور حمایت اجرایی از سازش نامه های داخلی باید قانونی را با الهام از قانون نمونه آنسیترال 2018 تصویب کند و برای حمایت اجرایی از سازش نامه های بین المللی، هرچه سریع تر، مراحل الحاق به کنوانسیون سنگاپور را تکمیل کند.