راهبردهای حرکتی مورد استفاده جهت بازیابی تعادل تحت چالش های سازماندهی حسی در افراد دارای نوروپاتی دیابتی

زمینه و هدف:

 کاهش توانایی کنترل تعادل از جمله اختلالات تاثیرگذار بر کیفیت زندگی و فعالی تهای روزمره افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی است که می تواند منجر به پیامدهای خطرناکی نظیر زمین خوردن شود. با مشخص شدن علل اختلالات تعادل م یتوان به درک بهتری از این عارضه برای برنامه ریزی درمان های موثر و مبتنی بر شواهد در این دسته افراد پرداخت. ازای نرو، در این مطالعه به راهبردهای حرکتی بازیابی تعادل در افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی با و بدون نقص سازماندهی حسی تعادلی بررسی و مقایسه شده است.

روش بررسی:

 در این مطالعه مقطعی، 40 فرد مبتلا به نوروپاتی دیابتی شرکت کردند که تحت ارزیابی های زمین های و تعادلی آزمون سازماندهی حسی قرار گرفتند. افراد براساس نتایج آزمون سازماندهی حسی به دو گروه کنترل افراد بدون اختلال تعادل و آزمایش افراد دارای اختلال تعادل جای گرفتند. تعداد افراد هر گروه به ترتیب 18 و 22 نفر بودند.

یافته ها :

در این مطالعه مشخص شد شیوع استفاده از راهبرد نامناسب حرکتی جهت بازیابی تعادل در بیماران نوروپاتی دارای اختلال تعادل بیشتر از بیماران نوروپاتی بدون اختلال تعادل است. همچنین راهبرد نامناسب اتخاذشده اکثرا به صورت اتکای بیش از حد به راهبرد مچی به ویژه در شرایطی که سیستم های حسی-پیکری و بینایی تحت حداکثر اغتشاش باشند، نمود یافت.

نتیجه گیری: 

 در مطالعه حاضر مشخص شد افراد دچار نوروپاتی دیابتی ب هجای بهره بردن از حرکت مفصل ران در شرایط چالشی تعادل، حرکت را در مفصل مچ محدود کردند که این عدم به کارگیری راهبرد رانی در افراد دارای نقص سازماندهی حسی تعادلی بیشتر از افراد بدون این نقص بود.