مطالعه ای درباره هنر اغوا در نمایشنامه ریچارد سوم: تحلیلی بر شبیه سازی استادانه شکسپیر از دیدگاه بودریار

وقتی واقعیت نمی تواند بر محور خود استوار باشد، ممکن است وانموده ها جایگزین آن شوند، توهماتی که در گذر زمان انسان را در آنچه ژان بودریار دنیای «فراواقع» می نامد، گرفتار می کند، دنیایی که فرار از آن عمدتا غیرممکن است. زمانی که انسان از حس واقعیت تهی شود، به سوی نابودی خود اغوا می شود. حرکت شخصیت ریچارد سوم در نمایشنامه ای به همین نام از ویلیام شکسپیر به سمت اوج قدرت از هنر وانمودگی او می گذرد تا به آنچه در زندگی واقعی نمی تواند داشته باشد دست یابد. مهارت های بازیگری ریچارد در تظاهر به بی گناهی، همزمان با پنهان کردن شرارت خود، فن سخنوری متقاعدکننده اش در رفع سوء ظن دیگران، و قتل های متعددی که به سمت قدرت انجام می دهد او را در هزارتویی فراواقعی گرفتار می کند که به تعبیر بودریار هیچ گریزی از آن ممکن نیست. ریچارد سوم در جنگ قدرتی سرگیجه آور اغوا می شود که او را به ویرانی خویش می کشاند. در این راستا، این مقاله تلاش دارد شخصیت ریچارد سوم را در پرتو نظریات بودریار و چگونگی ارایه مفاهیم وانمودگی و اغواگری مورد بررسی قرار دهد تا توضیح دهد که چگونه ضدقهرمان شکسپیر قربانی حلقه ای خودساخته از اغوا و فراواقعیت می شود که منجر به سقوط او می گردد.