زولدرونیت همراه با داربست پلی لاکتیک اسید/پلی کاپرولاکتون/هیدروکسی آپاتیت تسریع کننده ترمیم بافت استخوانی و بهبود بخش پتانسیل عملکردی و ساختاری ضایعه استخوان زند زبرین در موش صحرایی

پیشینه:

 یکی از نگرانی های متداول در ترمیم ضایعات وسیع استخوانی ضرورت استفاده از جراحی و گرفت های استخوانی قابل قبول با استفاده از رها سازی دارو در مهندسی بافت می باشد. زولدرونیت دارویی شناخته شده و موثر در ترمیم شکستگی بافت استخوان در بیماران مبتلا به پوکی استخوان است.

در مطالعه حاضر تلاش شد داربستی کارآمد برای ترمیم استخوان با استفاده از پلی کاپرولاکتون/پلی لاکتیک اسید/هیدروکسی آپاتیت طراحی و ساخته شد.

داربست با روش های پرینتینگ سه بعدی غیرمستقیم و خشک کردن انجمادی ساخته شد. آزمون های ریومتری، نوترال رد، میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراش اشعه ایکس و طیف سنجی FTIR به منظور تعیین ویژگی های داربست بر روی آن انجام گرفت. آزمون qRT-PCR برای تعیین قدرت داربست در میزان بیان ژن های موثر در رگ زایی و استیواینداکشن انجام گرفت. چهل موش صحرایی برای این آزمایش تجربی انتخاب شده و به چهار گروه ده تایی به شرح زیر تقسیم شدند: گروه کنترل که در آن هیچ درمانی صورت نگرفت، گروه اتوگرفت، گروه داربست، و گروه داربست همراه با زولدرونیت. ارزیابی های هیستوپاتولوژی، بیومکانیک، ایمونوهیستوشیمی، رادیولوژی و سی تی اسکن بر روی منطقه دچار ضایعه انجام گرفت.

نتایج qRT-PCR نشان داد که سطح بیان مارکرهای استیوپونتین و استیوکلسین و CD31 در گروه داربست در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر بود (P<0.05). از منظر هیستوپاتولوژی تشکیل بافت جدید استخوانی در گروه های اتوگرفت و زولدرونیت-داربست نسبت به گروه درمان نشده تفاوت معنی داری نشان داد (P<0.001). نتایج ایمونوهیستوشیمی (مارکر اوستیوکلسین) و بیومکانیک و هیستومورفومتری حاکی از آن بود که پیشرفت معنی داری در ترمیم در گروه های درمان شده با استخوان اتوگرفت و زولدرونیت-داربست در مقایسه با گروه درمان نشده وجود داشت (P<0.05).

گروه زولدرونیت همراه با داربست موجب افزایش پتانسیل ترمیمی بافت استخوانی شده و در نهایت بهبود پتانسیل ساختاری و عملکردی ضایعه استخوان رادیوس موش صحرایی را رقم زد.