نگرش عرفانی و فلسفی امام خمینی(ره) و مولوی در سیری تاریخی

خاستگاه فلسفه عقل و خاستگاه عرفان عشق می باشد و همواره در طول تاریخ مورد بحث صاحب نظران بوده که اصالت با کدام است. در این مقاله نگرش فلسفی و عرفانی امام خمینی(ره) و مولانا و نیز سیر تاریخی این دو مقوله مورد بررسی و بحث واقع شده است، در خصوص اختلاف نظر تاریخی از منظر این دو بزرگوار به این نتیجه رسیدیم که از دیدگاه ایشان هر دو مقوله اصیل و بنیادی هستند و علوم برخاسته از هر دوی این مقولات برای سعادت بشر ضروری می باشند. امام علاوه براینکه فقیه و مجتهدی آشنا به احکام اسلام بودند، فیلسوفی آشنا با تمامی مبانی فلسفه بوده و عارفی به غایت مقصود و مطلوب عرفا رسیده بوده اند و مولانا نیز عارفی بزرگ بوده که با فلسفه بیگانه نبوده و در اشعارشان از حامیان عقل و آن هم عقل کلی بوده اند؛ آنچنان که می فرماید:عقل جزوی عقل را گمراه کرد کام دنیا مرد را بی کام کردمولوی عقل دنیوی را عقل جزیی و عقل عالم دیگر را عقل کلی می داند و جهان عقول را جهان پس از این جهان می داند. امام و مولانا هر دو وحدت وجودی هستند و وحدت شخصیه ی وجود را قبول دارند و بر این عقیده اند که وجود ی واحد و بی نهایت که همان وجود حق تعالی است و تمام هستی و عوالم وجود، تجلی آن وجود واحد هستند؛ تمامی مراتب عالم را فرا گرفته است و قایل به اصالت وجود هستند.