بررسی تبری در شعر شیعی طلائع بن رزیک

تبری از مسایل ضروری و مهم در ادبیات متعهد شیعه به شمار می رود. از آنجا که اهل بیت علیهم السلام در نزد شیعیان جایگاه و مقام والایی دارند، مسیله تولی و تبری نیز از مهم ترین مسایل جالب توجه ادیبان و شاعران بوده است. طلایع بن رزیک، شاعر سده ششم و وزیر فاطمیان از جمله محبان اهل بیت ((ع بوده که در مضامین مختلف نظیر مدح، رثا، فخر و هجو به منقبت گستری و ستایش خاندان عصمت و تبری از دشمنان ایشان پرداخته است. پژوهش پیش رو کوشیده به روش توصیفی تحلیلی، ظهور و بروز تبری را در شعر شیعی او درباره دشمنان اهل بیت (ع) بررسی کند. برایند پژوهش نشان می دهد که درون مایه هجویات و تبری طلایع از دشمنان خاندان نبوت را می توان به سه بخش تقسیم کرد: الف. ابراز انزجار از دشمنان امام علی (ع) در امر ولایت و غاصبان حق ایشان در مسیله خلافت پیامبر (ص). ب. نفرت و خشم به دشمنان امام حسین (ع) در واقعه کربلا که غالبا همراه با سوز و گداز است. ج. هجو شخصیت ها و حکومت های منفور تاریخی همچون بنی امیه.