الگوی توسعه مدیریت آموزش عالی در دانشگاه های علوم پزشکی ایران در دوران همه گیری کووید-19

این مطالعه با هدف تدوین مدلی برای توسعه مدیریت آموزش عالی در مراکز آموزشی وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی ایران در دوران همه گیری کووید-19 انجام شد. این پژوهش یک مطالعه ترکیبی بود که در سال 1400 و با تعداد 242 نفر از روسای دانشگاه، معاونان دانشگاه و مدیران گروه های آموزشی در دانشگاه علوم پزشکی کشور که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند، پیگیری شد. در بخش کیفی مطالعه از نظرات خبرگان و متخصصین و اعضای هییت علمی مدیریت آموزش عالی در علوم پزشکی استفاده شد و روش گردآوری داده ها، مصاحبه بود. ابزار گردآوری تحقیق شامل یک پرسشنامه تدوین شده از محقق شامل دو بخش ویژگی های فردی و بررسی اهمیت شاخص های مدیریت آموزش عالی با توجه به شاخص ها، ابعاد و مولفه های شناسایی شده در بخش کیفی و مرور ادبیات بود. این پرسشنامه شامل 60 گویه است که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 79/0 و روایی محتوایی آن 49/0 بوده است. داده های کیفی با تحلیل عاملی و پس از تعیین ابعاد و مولفه ها با استفاده از نرم افزار SPSS MAXQDA 2023 و LISREL 2022 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بخش کیفی شامل توسعه فناوری، گسترش آموزش مجازی، افزایش کیفیت یادگیری، کارایی سیستم آموزشی، گسترش تحقیقات و دسترسی به منابع علمی، گسترش روابط بین الملل، بهینه سازی سرمایه، انعطاف پذیری آموزش، نظارت و ارزشیابی بود. مقدار عددی (Kaiser-Meyer-Olkin Measure of sampling) KMO بیش از 7/0 به دست آمد که این مقدار برای انجام تحلیل عاملی اکتشافی مناسب بود. تاثیرگذارترین ابعاد شامل توسعه علمی محتوای آموزشی، استفاده از فناوری در توانمندسازی، تبیین نظام آموزشی و نظارت و ارزشیابی آموزشی بود. تبیین نظام آموزشی، نظارت و ارزیابی مدیریت آموزش عالی از مولفه های لازم برای توانمندسازی دانشجویان است.