نسبت حالات نفسانی و عاطفی با احکام اخلاقی (خیراخلاقی) از منظر استاد جوادی آملی

می دانیم که حالات نفسانی ازجمله گرایشات عاطفی، نقش مهمی را در فرآیند رفتارو اعمال جوانحی و جوارحی نوع بشری که هریک حامل حکمی اخلاقی هستند، ایفا می نماید. درحقیقت چنین ساختاری از حالات نفسانی و گرایشات عاطفی، اهرمی است محرک که منجر به نوعی برانگیختگی در انسان می شود و از قبل چنین برانگیختگی، رفتاری ظهوریافته و حکمی اخلاقی صادر می شود. آنچه که به ضرس قاطع می توان بیان کرد، این است که علامه جوادی آملی صرف باور و اعتقاد به یک گزاره را برای بروز رفتار و اعمال و همچنین صدور حکم اخلاقی کافی نمی داند و پای عواطف را به عنوان حالتی نفسانی نیز به این صحنه می کشاند؛ بنابراین اینکه در دایره المعارف فلسفی و اخلاقی ایشان عواطف به عنوان حصه ای از ساحت گرایشات و همچنین بینش ها چگونه منجر به صدور احکام اخلاقی می گردند، پرسش اصلی این مقاله است که نگارنده با روشی توصیفی- تحلیلی سعی بر آن دارد تا با بررسی دقیق پیوند میان ساختار گرایشی با ساختار بینشی آدمی بر اساس مقدمات و ملزومات برگرفته از اندیشه های استاد جوادی آملی، نسبت هریک از مولفه ها با یکدیگر را تا حد امکان تبیین نماید.