اثر طرحواره درمانی گروهی بر طرحواره های ناسازگار اولیه و فرسودگی شغلی طرحواره درمانگران

تجارب زندگی و طرحواره های روان درمان گران می تواند بر رابطه درمانی اثر بگذارد و حتی سبب فرسودگی شغلی شود. هدف این پژوهش بررسی اثر طرحواره درمانی گروهی بر طرحواره ها و فرسودگی شغلی طرحواره درمانگران بود. طرح نیمه آزمایشی دوگروهی (پیش آزمون، پس آزمون با پیگیری یک ماهه) اجرا شد. درمان شامل طرحواره درمانی گروهی طی 10 جلسه 90 دقیقه ای و هفتگی ارایه گردید. جامعه آماری شامل طرحواره درمان گران داوطلب جهت شرکت در گروه درمانی بود که شامل نمونه ای شامل گروه آزمایش (9 نفر) و کنترل (10 نفر) انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. همچنین از پرسشنامه های طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و همکاران و فرسودگی شغلی مسلش استفاده گردید. داده های حاصل با آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه وتحلیل شد. طرحواره درمانی گروهی سبب تعدیل طرحواره ها و کاهش فرسودگی شغلی طرحواره درمانگران می شود (01/0<p) و این متغیرها طی مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری با پیش آزمون نشان می دهند (01/0<p). فعال سازی طرحواره و ذهنیت ها و پاسخ های هیجانی به آن، نقش مهمی در اثربخشی طرحواره درمانی دارد که بر روابط بین مراجع و درمان گر، اجرای درمان و نیز فرسودگی شغلی درمانگر تاثیر منفی دارد اما مجموعه ای از راهکارهای مبتنی بر طرحواره درمانی گروهی برای شناسایی و مدیریت این طرحواره ها و ذهنیت ها به کار گرفته شد تا باعث بهبود فرایند روان درمانی هر درمانگر و تسهیل رشد فردی شود. لذا درمانگران، ناظران و مربیان نیاز دارند که از تاثیر طرحواره های درمانگر در روابط و فرآیندهای درمانی زیر نظر فردی خبره آگاه باشند.