تاثیر تجربه ی غرقگی بر رفتار خودتوسعه ای و عملکرد آموزشی معلمان با نقش میانجی مسئولیت اجتماعی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تجربه غرقگی بر رفتار خودتوسعه ای و عملکرد آموزشی معلمان با نقش میانجی مسیولیت اجتماعی به روش توصیفی_پیمایشی، مبتنی بر معادلات ساختاری انجام گردید؛ جامعه آماری پژوهش شامل تمامی معلمان مقطع متوسطه شهر زاهدان بودند که براساس جدول مورگان و به روش تصادفی ساده تعداد 333 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد تجربه غرقگی جکسون و اکلند (2002)، رفتار خودتوسعه ای احمدی و همکاران (1396)، عملکرد آموزشی زندی (1392) و مسیولیت اجتماعی کارول و استوارتز (2003) بود که روایی صوری و محتوایی به تایید صاحب نظران و روایی سازه از طریق تحلیل عاملی تایید شد و پایایی با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی بزرگتر از 7/0 محاسبه گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارهای Spss23 و SmartPLS3 استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد، تجربه غرقگی با ضریب مسیر (491/0) بر عملکرد آموزشی؛ تجربه غرقگی با ضریب مسیر (716/0) بر رفتار خودتوسعه ای؛ و به طور غیرمستقیم تجربه غرقگی به ترتیب با ضریب مسیر (243/0) و (336/0) بر رفتار خودتوسعه ای و عملکرد آموزشی تاثیرگذار بوده است