کشف سازوکارهای هموستاز قند خون: سرگذشت گرتی و کارل کوری

از دستاوردهای شاخص گرتی ترزا کوری و کارل فردیناند کوری کشف مکانیسم های بیوشیمیایی اساسی درگیر در استفاده از انرژی توسط عضلات و کبد و نیز چگونگی سنتز و تجزیه گلیکوژن برای استفاده به عنوان ذخیره انرژی است. آنها توانستند در کشف فرآیند ذخیره و آزادسازی انرژی سلولی از کربوهیدرات ها و آنچه امروزه بخشی از آن را به عنوان «چرخه کوری» می شناسیم نقش آفرینی کنند. پژوهش های آنها منجر به پاسخ دادن به یکی از اساسی ترین پرسش ها در مورد نحوه عملکرد سامانه های زیستی شد. این دستاوردهای پژوهشی، دریافت جایزه نوبل پزشکی در سال 1947 را برای آنها به همراه داشت وگرتی کوری را تبدیل به اولین زن آمریکایی برنده جایزه نوبل کرد. آشنایی و شروع همکاری گرتی و کارل کوری به دوره دانشجویی آنها در دانشکده پزشکی دانشگاه آلمانی پراگ بر می گردد، جایی که آنها اولین مقاله مشترک خود را در سال 1916 منتشر کردند. آن دو مطالعه روی بیماری های بدخیم را پس از مهاجرت از پراگ به آمریکا، در موسسه دولتی بوفالو آغاز کردند. با این حال در ادامه مطالعات آنها بر روند تبدیل گلوکز و گلیکوژن در کبد و جریان خون تمرکز یافت که منجر به دستاوردهای مهم آنها شد. همکاری مشترک و صمیمی گرتی و کارل نقش اساسی در دستیابی آنها به مکاشفات علمی و موفقیت های آنها داشت. آن دو پس از 41 سال زندگی و همکاری علمی مشترک تا زمان درگذشت گرتی در 26 اکتبر سال 1957 (نهم مهر ماه 1336) از جمله در کشف و روشنگری چگونگی ثبات فعال قند خودن با مشارکت کبد و ارتباط آن با ماهیچه ها سهم بسزایی در تامین دانش جامعه بشری ایفا نمودند. به پاس قدردانی از این زوج علمی دریافت کننده جایزه نوبل، تصویر آنها در دی ماه 1401 در راهرو دانشکده زیست شناسی دانشگاه تهران نصب شد.