اصل عدم ولایت در مناسبات حاکمیتی(سیاسی) از منظر مکتب فقهی نجف

بازپژوهی هر مکتب سیاسی یا فقهی ضمن نشان دادن نقاط قوت و ضعف، فرصت تعالی بخشی و استمرار آموزه های آن مکتب را رقم می زند. مکاتب فقهی و نظام های سیاسی برخواسته از آنها نیز از این قاعده کلی مستثنی نمی باشد. در جهان کنونی از سویی با غلبه ی نظامهای لیبرالیستی و مادی گرا، و از سوی دیگر به دلیل متفاوت بودن رویکرد سیاسی مکاتب فقهی، نظام سیاسی اسلام با سوالات و چالشهایی مواجه شده است. که باز خوانی ادله و مبانی آن می تواند به شکوفایی بهتر و نمایاندن ابعاد کمتر تبیین شده ی آن منجر شود. مساله پژوهش حاضر بررسی چگونگی اعمال ولایت در مناسبات حاکمیتی از منظر مکتب فقهی نجف است. روشن است که ورود به این فضا نیازمند تاسیس اصلی پیرامون ادله می باشد. محقق در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با تمرکز بر آراء و اقوال بزرگان مکتب فقهی نجف و محوریت قاعده عدم ولایت بر غیر و با تبعیت از شیوه شیخ انصاری در تاسیس اصل، ضمن اثبات اصل اولیه عدم ولایت در مناسبات حاکمیتی، موارد خروج از دامنه اصل را نیازمند به ادله مصرحه می داند.