دگردیسی جسمانه ای سوژه از تن تا دگر- تن در رمان دلقک و حشرات دیگر اثر خسرو مانی

پژوهش حاضر، دگردیسی جسمانه ای، حرکت سوژه از «تن» تا «دیگر- تن» و شرایط تولید نظام معنایی مبتنی بر تصادف را در رمان دلقک و حشرات دیگر بر پایه سبک شناسی جسمانه ای بررسی می کند. فرض پژوهش این است که عامل اصلی دگردیسی جسمانه ای سوژه در فرایند گذر از «تن» به «دیگر- تن»؛ حضور نامنسجم، توهمی و پارانوییدی سوژه بوده است. عامل اصلی دگردیسی جسمانه ای سوژه، میل به سوی ادراک تن خویش است. هدف اصلی مقاله این است که ادبیات داستانی افغانستان از دهه هشتاد به این سو دچار دگردیسی شده است و نمودهای این دگردیسی را چه در حوزه گفتمانی و چه در نظام های روایی و معنایی به وضوح می توان مشاهده کرد. رمان دلقک و حشرات دیگر به عنوان نمونه خصیصه نمای این وضعیت و با نگاه نشانه- معناشناختی، نشان می دهد که وضعیت های گفتمانی در اثر کنش و حرکت سوژه پست مدرنیستی در این رمان چگونه برای ادراک خود و دیگری از دور بسته سوژه ساختاری عبور و با قرار گرفتن در فرایند سیال، در تن دیگری تناسخ می یابد و با فاصله گرفتن از خود به شناخت خویشتن می-پردازد. نتیجه پژوهش نشان می دهد که سوژه در این رمان با عبور از تن به دیگر- تن، دگردیس شده و این دگردیسی، به سوژه امکان داده است تا به ادراک تن خویش دست یابد و موجب شکل گیری نظام معنایی ای مبتنی بر تصادف گردد. در این نظام معنایی، نه با سوژه مولف محور مواجهیم که نشان دهنده متن کلاسیک است و نه با سوژه خواننده-محور/ شبه سوژه که بیانگر متن مدرن است؛ بلکه با سوژه متن محور/ ناسوژه سرو کار داریم.