اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مقاومت به انسولین در عضله گاستروکنمیوس موشهای دیابتی نوع دو

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مقاومت به انسولین در عضله دوقلو موش های دیابتی نوع دو بود.

تعداد 18 سر موش نر نژاد C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: 1- موش های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد به مدت 12 هفته (گروه کنترل)، 2- موش های تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب به مدت 12 هفته همراه با تزریق استرپتوزوتوسین (گروه دیابت). موش های دیابتی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1- گروه دیابت-بی تحرک، 2- گروه دیابت-تمرین. موش-های تمرینی به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و مدت 45 دقیقه بر روی نوارگردان تمرین کردند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها قربانی شدند. عضله دو قلو استخراج و برای اندازه گیری بیان ژن های آنژیوتانسین 2، گیرنده Mass، گیرنده At1 و انتقال دهنده گلوکز 4 (Glut4) در فریز 80- درجه سانتی گراد نگه داری شد.

نتایج نشان داد بیان ژن گیرنده Mass و Glut4 در موش های دیابت-تمرین به طور معناداری از گروه دیابت-بی تحرک بیشتر بود. همچنین، بیان ژن آنژیوتانسین 2، شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز خون ناشتا در عضله موش های دیابت-تمرین در مقایسه با موش های دیابت-بی تحرک به طور معناداری کمتر بود. همچنین، بیان گیرنده At1 در گروه دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت -بی تحرک به طور غیرمعناداری کمتر بود.

یافته های مطالعه حاضر نقش مهم تمرین ورزشی در بهبود سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی در عضله اسکلتی را نشان می دهد. هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش بیان آنژیوتانسین 2، گیرنده At1 و افزایش سطوح گیرنده Mass، می تواند سبب کاهش مقاومت به انسولین عضلانی و بهبود بیماری دیابت نوع دو شود.