داربست های رسانای نانولیفی بر پایه صمغ تراگاگانت، پلی آنیلین و پلی (وینیل الکل): ساخت، مشخصه یابی و بررسی قابلیت کاربرد آن ها در مهندسی بافت پوست

فرضیه:

 پوست بزرگ ترین اندام و نیز پوشش خارجی بدن است که به عنوان مانعی در برابر تهاجم های میکروبی و آسیب های مکانیکی و شیمیایی عمل می کند. اما، گاهی در برابر آسیب های واردشده، پوست به تنهایی قابلیت بازسازی بافت را ندارد. در این میان، مهندسی بافت راهکاری بازساختی و کارآمد در ترمیم آسیب های جدی بافت پوست است. مقاله حاضر به اهمیت داربست های رسانای تهیه شده از پلیمر طبیعی کتیرا و پلی آنیلین در مهندسی بافت پوست، به دلیل سمی نبودن، زیست سازگاری، سمی نبودن محصولات حاصل از زیست تخریب آن و نیز اثر رسانندگی الکتریکی داربست بر عملکرد مهندسی بافت پوست، اشاره دارد.

در این پژوهش، داربست های هیدروژل نانولیفی رسانای الکتریسته متشکل از کتیرا آمیخته با پلی آنیلین (TG-B-PANI) و پلی (وینیل الکل) (PVA) به ترتیب با نسبت های وزنی 70:30 و 80:20 با روش الکتروریسی تهیه و خواص فیزیکی-شیمیایی و زیستی آن ها برای مهندسی بافت پوست با روش های مختلف مطالعه شد.

ساختار و خواص داربست های ساخته شده، با آزمون های تجزیه گرماوزن سنجی (TGA)، میکروسکوپ الکترونی پویشی (SEM)، طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) و فرابنفش-مریی (UV-Vis) و ولت سنجی چرخه ای (CV) بررسی و شناسایی شد. تصاویر SEM ساخت الیاف یکنواخت با اندازه نانومتر را نشان داد. زیست سازگاری و قابلیت زنده مانی یاخته ها در داربست ها با روش MTT با استفاده از یاخته های فیبروبلاست L929 موش تایید شد. همچنین، داربست های ساخته شده خاصیت خون سازگاری و جذب پروتیین آلبومین سرم انسانی خوبی را نشان دادند. داربست های ساخته شده خواص فیزیکی-شیمیایی و زیستی مناسبی را برای مهندسی بافت پوست نشان دادند. داربست ساخته شده با %20 وزنی از آمیخته پلیمری TG-B-PANI قابلیت بیشتری را نسبت به داربست با %30 وزنی، از نظر چسبندگی و زنده مانی یاخته های فیبروبلاست L929 موش، نشان داد.