پلیس اطفال و نوجوانان، مبانی و کارکرد پیشگیرانه آن

با تاکید بر دستاوردهای پژوهشی کیفی سال های اخیر و ضرورت مداخله راهبردی در حوزه عدالت کیفری اطفال و نوجوانان و تحت تاثیر رهنمودها و در برخی موارد الزام اسناد بین المللی مانند کنوانسیون حقوق کودک، تشکیل پلیس اطفال و نوجوانان براساس ماده 31 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392، در دستور کار قرار گرفت و لایحه مربوط به آن در شرف تصویب نهایی قراردارد. آنچه در این مقطع شایبه ضعف عملکردی احتمالی این پلیس را به ذهن متبادر می سازد، ماهیت واکنشی این پلیس در مقام ضابط دادگستری است که از منطوق مستند قانونی مذکور مستفاد می شود. اقدام به آموزش به عنوان مشاوران اجتماعی در مدارس، برگزاری دوره های آموزشی با همکاری نهادهای دولتی و غیردولتی در رابطه با اطفال و خانواده ها، مراقبت های نظارتی در سطح جامعه با تاکید بر حضور در اطراف مراکز آموزشی، تنها مصادیقی از پیشگیری های رشد مدار، اجتماعی و موقعیتی جرم شناختی تلقی می شود که براساس لایحه مذکور بر عهده این پلیس قرار گرفته است. در این مقاله علاوه بر الزامات تقنینی و فرا تقنینی در تشکیل پلیس اطفال و نوجوانان، ابعاد مختلف عملیاتی آن در پیشگیری از انحراف و جرم مورد بررسی قرار گرفته است.