بررسی تاثیر تغذیه با پروبیوتیک و مسمومیت تجربی با داروی ناپروکسن بر آسیب شناسی بافتی در ماهی زبرا (Danio rerio)

آلودگی آبها با غلظت های پایین آلاینده های محیطی چندین دهه است که مورد توجه جامعه علمی قرار گرفته و تبدیل به یک چالش بزرگ شده است که به این سوال می پردازد که آیا غلظت های محیطی چنین ترکیباتی می توانند عملکرد فیزیولوژیک موجودات در اکوسیستم های آبی را مختل کنند یا خیر. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر تغذیه با پروبیوتیک  Lactobacillus roteri و مواجهه طولانی مدت با داروی ناپروکسن بر تغییرات آسیب شناسی بافتی در ماهی زبرا انجام شد. در این بررسی، ماهی ها به مدت 60 روز با رژیم غذایی پایه (TN, C) و پروبیوتیک (TP, TPN) (با غلظت CFU/ml 108×5/1) تغذیه شدند و همزمان تحت مواجهه با ناپروکسن با غلظت μg/L 100 (TN, TPN) قرار گرفتند. نمونه برداری جهت بررسی مورفولوژی روده و تغییرات آسیب شناسی بافت های روده، کبد و کلیه در روزهای 30 و 60 آزمون انجام شد. نتایج نشان دهنده افزایش قابل توجه طول و  قطر پرزها و تعداد سلول های جامی در روده در ماهیان تغذیه شده با پروبیوتیک بود. همچنین در نتیجه مواجهه با ناپروکسن، ضایعات آسیب شناسی از جمله فساد پرزها، واکویله شدن، نکروز سلول، پرخونی در روده ماهیان گزارش شد. در کبد نیز عارضه های بافتی مشاهده شده شامل آتروفی، تغییر چربی، نکروز، رقیق شدن سینوزویید، گرانول تیره، انسداد خونی، خونریزی و آب آوردگی، بود. در بافت کلیه نکروز توبولی، نکروز گلومرولی، پرخونی، نفوذ سلول های آماسی، اتساع فضای بومن و نفروکلسینوز مشاهده شد. نکته قابل توجه آن بود که در هر سه بافت مورد مطالعه، میزان اثر تخریبی عارضه ها در ماهیان تغذیه شده با پروبیوتیک کاهش یافت. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه و افزایش مداوم مصرف و انتشار داروها در محیط های آبی، استفاده از مکمل پروبیوتیک Lactobacillus roteri در مراکز پرورش آبزیان که از آبهای آلوده استفاده می کنند، جهت بهبود سلامت ماهیان توصیه می شود. زیرا همان طوری که در این مطالعه مشاهده شد، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض غلظت های ناچیز دارو نیز باعث ایجاد آسیب بافتی می گردد که متعاقب آن ضررهای اقتصادی چشمگیری ایجاد خواهد شد.