مقایسه قابلیت های بدنی (خودتوصیفی و عینی) و نگرش تغذیه ای در زنان فعال و غیرفعال

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه قابلیت های بدنی (خودتوصیفی و عینی) و نگرش به تغذیه در زنان فعال و غیرفعال بود. بر همین اساس مطالعه پس رویدادی و کاربردی با 100 زن بزرگسال شهر تبریز که با روش نمونه گیری خوشه ای در دو گروه 50 نفری فعال و غیرفعال همگن شده بعنوان نمونه انتخاب شدند. از پرسش نامه خودتوصیفی بدنی مارش و همکاران (PSDQ-S) فرم کوتاه، سه آزمون آمادگی جسمانی، شاخص توده بدنی و همچنین پرسشنامه نگرش به تغذیه (EAT-26) برای سنجش متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای مقایسه نگرش به تغذیه و خودپنداره بدنی در دو گروه از آزمون تی مستقل، مقایسه خرده مقیاس های آن ها و همچنین خرده مقیاس های آمادگی جسمانی از تحلیل واریانس چندمتغیره و مقایسه نمرات استاندارد شایستگی های جسمانی-حرکتی ذهنی و عینی درون گروهی از آزمون تی همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که زنان فعال در مقایسه با زنان غیرفعال بطور معناداری اختلال خوردن کمتر (0001/0=P)، میانگین نمره خودپنداره بدنی بیشتر (001/0=P)، آمادگی جسمانی بیشتر (0001/0=P) و همبستگی بیشتری بین شایستگی های جسمانی-حرکتی عینی و ذهنی داشتند. باتوجه به تفاوت های معنی دار در نتایج حاصله، می توان گفت احتمالا فعالیت بدنی در کاهش اختلالات خوردن و داشتن خودادراکی جسمانی مثبت و واقعی تر در زنان بزرگسال موثر است.