بروز ترمبوسیتوپنی ناشی از هپارین، در دو روش تجویز داخل وریدی در بیماران با سندرم حاد کرونری

هپارین داخل وریدی درمان موثری برای بیماران با سندرم حاد کرونری می باشد و به دو روش بولوس 6 ساعته و یا انفوزیون وریدی مداوم قابل تجویز می باشد. ترومبوسیتوپنی ناشی از تزریق هپارین بین 30-0 درصد گزارش شده است که بروز آن در روش های مختلف تجویز هپارین متفاوت می باشد. این مطالعه، جهت تعیین بروز ترومبوسیتوپنی در دو روش مختلف تجویز هپارین داخل وریدی در بیماران بستری شده در سی سی یو بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان انجام شد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 64 بیمار (35 مرد و 29 زن) با میانگین سنی 6±52 سال با سندرم حاد کرونری بستری شده در بخش سی سی یو که به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند انجام شد. 32 نفر انفوزیون مداوم هپارین (گروه (A و 32 نفر هپارین به صورت بولوس 6 ساعته وریدی دریافت نمودند (گروه 4. (B بیمار (2 مرد و 2 زن) از گروه هپارین بولوس و یک بیمار از گروه انفوزیون وریدی به علت زمان بستری کمتر از 24 ساعت از مطالعه حذف شدند. دوز هپارین بر اساس وزن بدن و سپس با اندازه گیری زمان پروترومبین فعال شده درحدود 5/1 تا 2 برابر زمان کنترل تنطیم شد. در هر دو گروه پلاکت های خون قبل از شروع هپارین و روز سوم بعد از تجویز هپارین و هم چنین روز هفتم پس از بستری اندازه گیری شد.
تفاوت معنی داری بین دو گروه A و B از نظر سن و جنس، تجویز متوسط هپارین روزانه، مدت زمان درمان با هپارین، متوسط میزان کلی هپارین و داروهای مصرفی وجود نداشت. میانگین پلاکت در گروهA، 210±20هزار در میلی متر مکعب و در گروهB، 208±18 هزار در میلی مترمکعب بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. در گروه انفوزیون مداوم هپارین یک مورد (1/3درصد) ترومبوسیتوپنی دیده شد، اما در روش هپارین بولوس 6 ساعته وریدی 4 مورد ترومبوسیتوپنی (8/14 درصد) مشاهده شد که با P<0.05 این اختلاف معنی دار بود.
ترومبوسیتوپنی ناشی از تجویز هپارین در روش انفوزیون مداوم هپارین کمتر از روش بولوس 6 ساعته وریدی می باشد، بنابراین روش انفوزیون مداوم در بیماران با سندرم حاد کرونری که نیاز به درمان با هپارین دارند، توصیه می شود.