کاربرد زغال زیستی (بیوچار) به عنوان یک ابزار چند منظوره و پایدار در زراعت برنج

کشت متمرکز در کشاورزی طی چند دهه گذشته، سرعت زیادی به خود گرفته است .با وجود آن که کشاورزی رایج باعث بهبود قابل توجه عملکرد گیاهان زراعی شده، ولی افزایش شدید مصرف انواع نهاده ها (به ویژه کود شیمیایی نیتروژن) را نیز به همراه داشته است. این موضوع باعث بوجود آمدن مشکلات اکولوژیکی و زیست محیطی نظیر آبشویی نیتروژن می شود. اخیرا توجه رو به افزایشی به زغال زیستی به عنوان یک فن آوری پایدار برای بهبود حاصلخیزی خاک، کارایی مصرف عناصر غذایی و افزایش رشد و عملکرد گیاه زراعی شده است. علاوه بر برگشت حجم عظیمی از کربن به خاک و جلوگیری از انتشار آن به اتمسفر، پایداری زغال زیستی در خاک، که تا هزار سال تخمین زده شده است، از یک سو و بالا بودن ظرفیت نگهداشت عناصر غذایی آن از سوی دیگر باعث شده است تا بتوان از زغال زیستی به عنوان وسیله ای برای حفظ عناصر غذایی و کاهش انتشار آنها به محیط سود جست و به این ترتیب گامی به سوی کاهش مصرف نهاده و پایداری سیستم های تولید برداشت.