راهبرد مناسبی از برنامه ریزی منطقه ای در برنامه هفتم توسعه با توجه به آمایش سرزمینی و رویکرد نهادی

گفتمان سیاستهای اخیر غالبا بر پویایی توسعه ی منطقه استوار است. چراکه در جوامع در حال رشد محورهای توسعه و اقتصاد درهم آمیخته اند .همچنین توجه به حوزه برنامه ریزی و فرایند های آن، رابطه مستقیم وتاثیر گذاری در ارکان و سطوح مختلف جامعه داشته و تاثیرات آن از منظر توسعه وعدم توسعه، توسعه همگون و ناهمگون، بهره وری، الویت بندی مسایل و مشکلات، نیز حفظ، رشد و رقابت پذیری درسطح بین الملل و منطقه قابل توجه است. با بهره مندی از راهکارهای موچود در حوزه برنامه ریزی غیر متمرکز (منطقه ای) و فرایند های آن امکان و شناخت نقاط ضعف، قوت، تهدید، فرصت، سرعت و همچنین بررسی همخوانی میزان رشد وآیندنگری برنامه هفتم توسعه صورت گرفته و با بررسی همگرایی آن با قوانین و مقررات بالا دستی می توان نقش بسزایی برای یک کشور، استان و بنگاه های اقتصادی وصنعتی ایفا نماید.همچنین رویکردهای اخیر در نظریه توسعه منطقه ای اهمیت زیادی به رویکرد نهادی و ساخت اجتماعی اقتصادی منطقه ها و (تفاوت درون منطقه ای) ، آمایش سرزمین توسعه متوازن و توسعه عادلانه و استفاده بهینه از منابع توسعه و برای پیشرفت مناطق سرزمینی فراهم نموده است. نتایج نشان می دهد که راهبردهای منطقه ای نیازمند انعطافپذیری برای بیشینه کردن پتانسیل توسعه ترتیب های نهادها و سازگاری با تغییرها در درون این ترتیبها بوده و ضمن افزایش اختیارات متناسب با برنامه های توسعه استان بایستی برای توسعه یک منطقه نه تنها با منابع فیزیکی آن، بلکه به منابع نهادی آن که شامل مجموعه ضابطه ها و مقررات عملی اقتصادی بر اساس فرهنگ اقتصادی و آمایش سرزمینی است نیز توجه نمود. بر مبنای محورهای مورد اشاره در فوق و بر اساس شناخت و مطالعه صورت گرفته در هر یک از این محورها، راهبردهای لازم به منظور مدیریت منطقه ای استخراج شده و بر اساس راهبردهای مستخرج از تجزیه و تحلیل یافته ها، برنامه ریزی منطقه ای با رویکردنهادی در قلمرو کشور ارایه می گردد.