بررسی مقایسه ای خطر آسیب های شیمیایی آب بر سازه های بتنی شبکه های آبیاری گلستان و کوثر نومل

شبکه های آبیاری زیرساخت های اصلی انتقال و توزیع آب در بخش کشاورزی محسوب می شوند. یکی از عوامل محدودکننده عمر مفید شبکه های آبیاری، آسیب های شیمیایی بتن است. هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه خطر بروز آسیب های شیمیایی در سازه های بتنی شبکه های آبیاری گلستان و کوثر نومل بوده است. در این راستا در خرداد ماه 1401 از بخش های مختلف شبکه های آبیاری موردمطالعه نمونه برداری آب انجام شد. سپس نتایج آزمایش های کیفیت آب به همراه داده های موجود کیفیت آب ماهیانه شبکه های آبیاری موردمطالعه، بر اساس معیارهای معتبر بین المللی و با استفاده از شاخص های خورندگی آب تحلیل شد. شاخص رایزنر برای شبکه های گلستان و کوثر نومل از مهر ماه 1400 تا خرداد ماه 1401 همواره بیش از آستانه خورندگی آب (8/6) بوده است. مقدار متوسط شاخص رایزنر برای آب شبکه های گلستان و کوثر نومل به ترتیب برابر 45/7 و 15/8 بوده و آب شبکه کوثر نومل شدت خورندگی به مراتب بیش تری داشته است. همچنین غلظت کربن دی اکسید محلول در آب شبکه کوثر نومل در خرداد ماه 1401 برابر 7/31 میلی گرم درلیتر بوده و خطر تجزیه سیمان بتن وجود داشته است. از طرفی غلظت یون سولفات در آب شبکه گلستان طی نه ماه بررسی شده بیش از 150 میلی گرم درلیتر و از حداقل لازم برای واکنش با بتن بیش تر بوده است. در چهار ماه از نه ماه بررسی شده نیز غلظت یون منیزیم در آب شبکه گلستان بیش از 100 میلی گرم درلیتر بوده که از حد آستانه خطر آسیب های شیمیایی بتن فرا تر است.