بررسی ائتلاف لفظ با معنا در خطبه شقشقیه نهج البلاغه بر اساس نظریه موریس گرامون

از جمله نظریه هایی که امروز جایگاه بنیادینی در حوزه ادبی و دیگر حوزه های ساختار زبان وجود دارد، نطریه موریس گرامون زبا ن شناس فرانسوی در بحث القاگری آواها در متن و بافت جمله است. گرامون اولین کسی بود که به مطالعه توازن بین کاربرد واج‎ها پرداخت و بیان داشت که شاعران بیشتر برای ایجاد موسیقی و هماهنگی در شعر از تکرار واج ها بهره می گرفتند؛ بنابر این در سطح ادبی کلام و ساختمان کلی جمله، سطح آوایی را نمی توان از سطح معنایی جدا کرد. می توان گفت تکرار آواها می تواند در تداعی معانی مورد نظر شاعر یا نویسنده نقش بسزایی داشته باشد. این جستار درصدد است با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی (تحلیل محتوا) بر اساس نظریه موریس گرامون به بررسی ایتلاف لفظ با معنا در خطبه ی مشهور شقشقیه، بر اساس واژگان متقاربه المعنی در محور جانشینی و مبنی بر القاگری آواها در ساختار و بافت خطبه مورد بحث و بررسی قرار گیرد. پس از بررسی و تحلیل این نتیجه حاصل شد که آوای خطبه شقشقیه در نهایت زیبایی، مفاهیم و معانی را به مخاطب القا می کند و تکرار صامت ها و مصوت ها در انتقال پیام به مخاطب در نهایت تاثیر بیان شده است.