مقایسه عملکرد دو روش، رسوب میکروبی کربنات کلسیم و پلیمر پلی ونیل استات در کاهش فرسایش بادی

یکی از مشکلات زیست محیطی کشور افزایش میزان فرسایش بادی و گرد و غبار به ویژه در استان های مرزی است که سالانه پیامدهای زیانبار زیادی در حوزه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سلامت را در پی داشته است. مقابله با این پدیده ها نیازمند برنامه ریزی کوتاه مدت و دراز مدت است. روش های مختلفی برای کنترل این پدیده ها وجود دارد. در این پژوهش عملکرد دو روش زیستی (رسوب میکروبی کربنات کلسیم) و شیمیایی (کاربرد پلی ونیل استات) بررسی و با هم مقایسه شده است. نمونه برداری از یکی از مناطق مولد گرد و غبار در استان ایلام (عمق 30-0 سانتی متری) انجام شد. برای روش رسوب میکروبی، از باکتری  Bacillus sphaericusدر دو سطح (وجود یا عدم وجود باکتری)، مقدار ماده مغذی (با دو سطح صفر و 5/0 مولار) و حجم محلول (123، 264 و 369 میلی لیتر) بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. برای روش شیمیایی از پنج سطح از پلیمر پلی ونیل استات شامل شاهد، 1، 5/1، 2، و 5/2 درصد استفاده گردید. بعد از 28 روز ویژگی های هدر رفت خاک، مقاومت فشاری و پایداری خاکدانه اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که برای روش رسوب میکروبی، تیمار دوبار مه پاشی باکتری با 5/0 مولار مواد مغذی و حجم محلول 269 میلی لیتر (BS2 C1 WC2) و برای روش شیمیایی سطح 5/2 درصد به عنوان بهترین تیمار برای تثبیت سطح خاک انتخاب گردید. مقایسه این دو روش نشان داد که به طور میانگین، میزان افزایش مقاومت فشاری، پایداری خاکدانه و کاهش هدررفت خاک در روش شیمیایی بیشتر از روش زیستی بود. با این وجود برای انتخاب روش مناسب علاوه بر عملکرد فیزیکی مالچ باید مسایل زیست محیطی و اقتصادی را نیز در نظر گرفت.