بررسی تغییرات ساختاری جمعیت و نیاز به زمین و مسکن با رویکردهای باروری محتمل در افق 1410 ایران

جمعیت پایه و اساس هرگونه برنامه ریزی می باشد. در واقع مهم ترین متغیری که در برنامه ریزی توسعه به عنوان مبنای محاسبات در نظر گرفته می شود، جمعیت و تحولات آن می باشد. بدین ترتیب هدف تحقیق حاضر پیش بینی جمعیت و خانوار، همینطور پیش بینی مسکن و زمین موردنیاز این جمعیت در کشور ایران تا افق سال 1410 می باشد. روش تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت و روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. جهت جمع آوری داده از سرشماری های ادوار مختلف، اطلاعات مراکز بهداشت و سایر مراکز مرتبط و همینطور تکنیک پویش محیطی استفاده شده است. از تکنیک پویش محیطی برای پیش بینی عوامل موثر بر جمعیت و مسکن و از نرم افزار Spectrum جهت پیش بینی جمعیت استفاده شده است. سپس با درنظرگرفتن عوامل موثر بر نیاز به مسکن اقدام به پیش بینی مسکن موردنیاز شده و نهایتا از روش گروه نما در جهت پیش بینی زمین مورد نیاز استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که با سه فرض افزایش، ثبات و کاهش باروری در افق سال 1410 به ترتیب شاهد افزایش جمعیت کشور ایران به تعداد 93.6، 91.5 و 89.4 میلیون نفر، کاهش جمعیت خردسالان 14-0 و افزایش سالمندان بالای 65 سال خواهیم بود. لذا با توجه به جمعیت پیش بینی شده به ترتیب شاهد افزایش خانوارها به تعداد 33.8، 33.1 و 32.3 میلیون نفر خواهیم بود که در راستای تامین نیاز تمام خانوارها به مسکن مناسب و استاندارد به ترتیب به 21.6، 21 و 20.5 میلیون مسکن نیاز خواهیم داشت که برای تامین این تعداد مسکن حدود 99 تا 105 هزار هکتار زمین نیاز خواهد بود.