تاثیر استفاده از گیاه پوششی باقلا (.Vicia faba L) بر کارایی نیتروژن ذرت دانه ای (.Zea mays L) در شرایط تنش کم آبی

کشت گیاهان پوششی روشی مناسب در تطبیق نظام های کشاورزی با تغییرات اقلیمی به ویژه تنش کم آبی است. بااین حال، تحقیقات کمی در بررسی اثرات مستقیم کشت این گیاهان در کاهش اثرات تنش کم آبی در محصولات زراعی وجود دارد. ازاین رو، آزمایشی گلخانه ای به منظور بررسی اثر کشت باقلا (Vicia faba L.) به عنوان گیاه پوششی در کاهش اثرات سطوح مختلف تنش کم آبی و نیز کارایی جذب کود نیتروژن در ذرت دانه ای (Zea mays L.) در سال 1398 به اجرا درآمد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار بود. عامل های موردمطالعه شامل کشت باقلا به عنوان گیاه پوششی با دو سطح (کشت و عدم کشت)، سطوح مختلف تنش کم آبی با چهار سطح (40، 60، 80 و 100 درصد ظرفیت زراعی) و کاربرد نیتروژن معدنی بر پایه  اوره با سه سطح (صفر، 50 و 100 درصد مقدار توصیه شده) بودند. نتایج نشان داد که تیمار کشت باقلا به عنوان گیاه پوششی به همراه کاربرد 100 درصد مقدار توصیه شده نیتروژن و عدم اعمال تنش کم آبی با میانگین 23.3 گرم دارای بیشترین میزان عملکرد دانه بود. همچنین نتایج حاصل با توجه به عملکرد دانه نشان داد که کشت باقلا به عنوان گیاه پوششی و کاربرد 50 درصد مقدار توصیه شده   نیتروژن در سطوح مختلف تنش کم آبی باعث بهبود صفاتی نظیر کارایی زراعی، کارایی بازیافت و کارایی بهره وری نیتروژن هم در دانه و هم در بافت هوایی ذرت نسبت به عدم کشت باقلا در شرایط مشابه گردید. بر همین اساس، استفاده از بقایای باقلا در خاک و کاربرد 50 درصد مقدار توصیه شده نیتروژن در تمامی سطوح تنش کم آبی در شرایط مشابه آب و هوایی توصیه می شود.