مدل تصمیم گیری برای انتخاب سیستم تدارک قراردادهای ساخت، مطالعه ‏پروژه ‏های صنعت آب ایران

سیستم های تدارک پروژه، به عنوان ساختار قرارداد و شکل گیری روابط عوامل پروژه، با تخصیص ریسک در بین عوامل پروژه ‏چهارچوبی برای شکل گیری ‏قراردادهای انواع مختلف پروژه ها را ایجاد می نماید. سیستم های تدارک تا حد زیادی می توانند اهداف ‏زمانی، مالی و یا کیفی پرووه را متاثر نموده و عموما در ‏‏5 دسته امانی، متعارف، طرح و ساخت، عامل چهارم و مشارکت عمومی خصوصی ‏‏(‏PPP‏) دسته بندی می شوند. هر یک از سیستم های تدارک مزیت ها و ‏محدودیت های خاص خود را دارا هستند که انتخاب بین انها را ‏وابسته به شرایط پروژه و انتظارات کارفرمائی می نماید. در این مقاله یک رویکرد جدید مبتنی ‏بر تخصیص ریسک های قراردادی ارائه ‏شده است که به کمک آن کارفرما می تواند سیستم تدارک پروژه را بسته به سطح ریسک قابل پذیرش توسط کارفرما ‏انتخاب نماید. برای ‏این منظور با مطالعه سوابق تخصیص ریسک در 26 پروژه حوزه آب در کشور، 14 عنوان ریسک اصلی که مبنای تصمی گیری برای مدل ‏‏تدارک پروژه است معرفی گردیده است. تصمیم گیرنده بر اساس ظرفیت سازمانی خود در پذیرش سطح مشخصی از ریسک های 14 ‏گانه می تواند اقدام به ‏انتخاب سیستم تدارک متناسب برای پروژه نماید. بر مبنای این رویکرد، یک مدل تصمیم گیری چند هدفه توسعه ‏یافته است که با دریافت مشخصات ریسک ‏پروژه، به صورت کمی ساختار بهینه را پیشنهاد داده و سطح مخاطراتی را که در انتظار او ‏است (به شکل افزایش در قیمت تمام شده پروژه) را مشخص می ‏سازد. ابزار تحلیل حساسیت این مدل همچنین به کارفرما راهنمایی ‏می نماید که در صورت بکارگیری یک مدل قراردادی مشخص، کارفرما می بایست کدام ‏ابزارهای قراردادی یا ظرفیت های مدیریتی را ‏فراهم سازد.‏