تحلیل موانع توسعه بازار تعاونی های صنایع دستی روستایی استان سیستان و بلوچستان

استان سیستان و بلوچستان، یکی از استان هایی است که نسبت به سایر استان های کشور حرفه بخش قابل توجهی از افراد به صنایع دستی ‏اختصاص دارد، هرچند انتظارات شاغلین این صنعت برآورده نشده است. رکود تقاضا در بازار صنایع دستی نه تنها انگیزه ورود به این صنعت را ‏از بین برده بلکه موجب بیکار شدن برخی شاغلین در این حوزه شده و اثرات جانبی دیگری همچون افزایش روند مهاجرت از روستا به شهر و ‏عدم تولید برخی از صنایع دستی را داشته است. در این راستا، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی و رتبه بندی موانع توسعه بازار تعاونی های ‏صنایع دستی این استان است. تحقیق حاضر کاربردی و کمی است و اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسش نامه و مصاحبه حضوری با ‏فعالین و صاحب نظران این حوزه در استان سیستان و بلوچستان استخراج شده است. برای این منظور، با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند ‏تعداد 40 پرسش نامه در سال 1401 گردآوری و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شده است. آزمون فرضیه ها با تکیه ‏بر آزمون تی تک نمونه ای، رتبه بندی موانع توسعه بازار صنایع دستی با استفاده از آزمون ‏فریدمن، و ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با موانع ‏توسعه بازار با توجه به آزمون های ناپارامتری یو من-‏ویتنی و کروسکال والیس‏ انجام شدند.‏ نتایج نشان داد که برگزاری محدود نمایشگاه ها، ‏عدم تمایل سرمایه گذاران به سرمایه گذاری در حوزه صنایع دستی و تبلیغات ناکافی به ترتیب مهم ترین موانع توسعه بازار صنایع دستی هستند. ‏با این وجود عدم تطابق تولید صنایع دستی استان با سلیقه مصرف کننده، تنوع و جذابیت محصول، مانعی جدی در توسعه بازارهای ‏‏ صنایع دستی محسوب نمی شود. ‏