برهم کنش مکانیکی مابین زمین لرزه های بزرگ بخش شرقی ایران

آنالیز تغییرات تنش کولمب در عمق متوسط لرزه ای برای برآورد احتمال رخداد زمین لرزه در بسیاری از مناطق لرزه خیز به کار گرفته شده است. این مطالعات نشان می دهند که در اکثر موارد مکان رخداد زمین لرزه های بعدی متاثر از تغییرات تنش کولمب ناشی از زمین لرزه های قبلی در آن منطقه است. به منظور بررسی مکان احتمالی رخداد زمین لرزه های بزرگ، تغییرات تنش کولمب همالرزه ای (Coseismic Coulomb Stress Changes) 24 زمین لرزه تاریخی و دستگاهی با بزرگای بیشتر از 5/5 در بخش شرقی ایران به ترتیب تاریخی محاسبه شد. بررسی برهم کنش مکانیکی مابین زمین لرزه ها، ارتباط مکانی مابین آن ها را در حدود 50 درصد از رویدادها نشان داد. همچنین به منظور آگاهی از این که در کدام قسمت از منطقه مورد مطالعه خطر لرزه ای بیشتر است، تغییرات تنش کولمب تجمعی هما لرزه ای بر روی صفحات گسلی با هندسه بهینه محاسبه شد. نتایج این محاسبات مناطق پرخطر و محتمل برای زمین لرزه های بزرگ بعدی را نشان داد. این مناطق برای گسل های شیب لغز عبارتند از: قسمتی از گسل بالهر (Balher) در جنوب غربی گسیختگی زمین لرزه 1940، قسمت شمالی گسل فردوس در غرب گسیختگی زمین لرزه دوم 1968 و قسمت جنوبی گسل فردوس در غرب گسیختگی زمین لرزه 1947، قسمتی از گسل محمدآباد در جنوب گسیختگی زمین لرزه 1941، قسمت هایی از گسل طبس در شرق گسیختگی زمین لرزه 1978. برای گسل های امتداد لغز نیز این مناطق عبارتند از: بخشی از گسل درونه در شمال گسیختگی زمین لرزه دوم 1903، قسمت غربی گسل دشت بیاض در غرب گسیختگی زمین لرزه سوم 1979، گسل دوست آباد در جنوب گسیختگی زمین لرزه 1947، قسمت انتهایی گسل آبیز در جنوب گسیختگی زمین لرزه 1997، ابتدای گسل نایبند در جنوب گسیختگی زمین لرزه 1978.