مقایسه اثرات 8 هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و سطح زمین بر فعالیت الکتریکی عضلات افراد مبتلابه زانوی پرانتزی

مقدمه و اهداف ناکارآمدی در عضلات و اجزای عمل کننده بر مفصل زانو باعث ایجاد عارضه های مختلفی می شود که از جمله آن ها می توان به عارضه زانوی پرانتزی اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات 8 هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و سطح زمین بر فعالیت الکتریکی عضلات افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بود.مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. 45 پسر مبتلا به زانوی پرانتزی به صورت نمونه گیری در دسترس در 3 گروه کنترل، تمرین روی زمین و تمرین روی تردمیل به طور تصادفی قرار گرفتند. تمرینات دویدن 8 هفته در گروه های تمرینی اجرا شد. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. جهت تحلیل های آماری از تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه های تکراری در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج نشان داد در افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بعد از اجرای تمرینات دویدن روی تردمیل، فعالیت الکتریکی عضلات دوسر رانی و دوقلوی داخلی طی فاز تماس پاشنه افزایش معنی دار داشته است. همچنین نتایج نشان داد فعالیت الکتریکی عضلات دوسر رانی و پهن خارجی در گروه افراد مبتلایان به زانوی پرانتزی بعد از تمرینات دویدن بر روی زمین افزایش معنی داری را نشان داده است. در فاز نوسان نیز نشان داده شد فعالیت الکتریکی عضلات درشت نی قدامی، سرینی میانی و نیمه وتری در گروه مبتلایان به زانوی پرانتزی پس از اجرای تمرینات دویدن روی سطح زمین افزایش معنی داری دارد.نتیجه گیری با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت احتمالا دویدن بر روی تردمیل توانسته در بهبود فعالیت عضلات و همچنین در پیشگیری از پیشرفت عارضه زانوی پرانتزی موثر واقع شود.