راه های پرورش معانی در اشعار عصر مشروطه (با تکیه بر اشعار میرزاده عشقی، ابوالقاسم لاهوتی و فرخی یزدی)

شاعران برای تغییر در طرز بیان و پرورش معانی و مضامین اشعارشان، از شگردهای متعدد و متنوعی بهره میگیرند که گروهی از این شگردها را «صنایع بیان» مینامند. شگردهای دیگری نیز برای بیان تاثیرگذار و راه های پرورش معانی رواج دارد که بطور دقیق و خاص در مبحث صنایع ادبی بحث نمیشوند، اما بسان صنایع و گاه بیشتر از آنها، در ایجاد شعر تاثیرگذار موثرترند. از این روش ها بعنوان «راه های پرورش معانی» یاد میشود. راه های پروراندن معانی و نوآوری در طرز بیان، اثر ادبی را از یکنواختی بیرون می آورد و باعث میشود مورد قبول خوانندگان باذوق و علاقه مند قرار بگیرد، به همین دلیل سخن هراندازه متنوع باشد به همان میزان برای مخاطب جذاب زنده و پویا خواهد بود. هدف اصلی این پژوهش، یافتن شیوه های پروراندن مطالب در اشعار عصر مشروطه است.

در این مقاله که به روش کتابخانه ای نگاشته شده است، روش های پرورش معانی در اشعار عصر مشروطه بررسی و تحلیل میشود.

از بین راه های پروراندن معانی ، در اشعار دوره مشروطه از حکایت و روایتگری، توصیف، تشبیه، تمثیل و طنز و مطایبه بیشتر استفاده شده است.

شاعران این دوره، در توصیفات خود به جزئیات و طبیعت توجه بسیاری دارند و برای ذکر حداکثر جزئیات و برای توصیف دقیق از هنر فضاسازی بهره گرفته اند. شاعران مشروطه برای ابلاغ اندیشه های اصلاحی و پیامهای انقلابی خود، به تمثیل و طنز روی می آورند و آن را بسان یکی از راه های پرورش معانی به خدمت میگیرند.