نشست جوامع چسبنده زیستی (بیوفولینگ) نواحی مرجانی جزیره هنگام (خلیج فارس): ارتباط مواد مغذی و چراگری

پراکنش آبسنگ های مرجانی خلیج فارس تحت تاثیر تنش های با مقیاس جهانی مانند گرمایش جهانی و اسیدی شدن اقیانوس ها و تنش های محلی نظیر اکوتوریسم و بیماری ها در سال های اخیر کاهش یافته است. این حالت اغلب با رشد بی رویه جلبک ها و سایر کفزیان همراه است و توانایی اجتماعات مرجانی برای احیاء را مختل می سازد. با این وجود، مستندات نشان می دهند که آبسنگ های مرجانی می توانند در غیاب عوامل تنش زا و تخریب کننده، بازسازی شوند و این بازسازی، مشروط به نشست و جایگیری مناسب لاروها روی بستر و در میان جانداران چسبنده زیستی رقیب می باشد. از این رو مطالعه نقش نسبی عوامل کنترل کننده مواد مغذی و چراگری به عنوان زمینه ساز نشست لاروهای مرجانی، در تعیین سلامت آبسنگ های مرجانی و ساختار جمعیتی کفزیان در بحث های مدیریتی بسیار مهم است. به منظور تعیین اهمیت نسبی عوامل مواد مغذی و چراگری بر الگوی نشست مرجان های صخره ساز و سایر جوامع کفزی در نواحی مرجانی جزیره هنگام، طراحی آزمایش به شکل تیمارهای چهارگانه و دستکاری آزمایشی از لحاظ عوامل مواد مغذی و چراگری و از ابتدای پاییز 1398 تا انتهای تابستان 1400 در چهار دوره زمانی بهار، تابستان، پاییز و بازه زمانی یک ساله روی کاشی های سرامیک با اندازه 20×20 سانتی متر طی 21 ماه اجرا شد. نتایج آماری نشان دهنده تاثیر غالب مواد مغذی در کنترل نشست اجتماعات کفزی در مقایسه با عامل چراگری در بوم سازگان مرجانی جزیره هنگام است. این موضوع نشانگر این واقعیت است که بوم سازگان مطالعه شده مرجانی جزیره هنگام، عمدتا از طریق مکانیسم "کنترل از پایین" (bottom-up) هدایت می شود. با توجه به مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری کرد که اگر با تعدیل شرایط تنش زای جهانی و موضعی، آبسنگ های مرجانی جزیره هنگام در جهت باززایی و احیاء قرار بگیرند، شدت چراگری در صورت شرایط مواد مغذی بالای محیطی قادر به رفع زی توده جلبکی و چسبنده های زیستی رقیب نخواهد بود و لاروهای مرجانی شرایط نشست و رشد پسانشست را پیدا نخواهند کرد.