اثر حفاظتی پرازوسین بر استرس اکسیداتیو در قلب موش های صحرایی نر پیر

افرایش ابتلا به بیماری های قلبی در پیری با افزایش استرس اکسیداتیو مرتبط است. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی قوی پرازوسین، در این مطالعه بر آن شدیم تا اثر حفاظتی پرازوسین را بر استرس اکسیداتیو در بافت قلب موش های صحرایی پیر موردبررسی قرار دهیم.

در این مطالعه تجربی، 18 موش صحرایی نر نژاد ویستار در 3 گروه (6 موش در هر گروه) 1. جوان (3 ماهه)،، 2. پیر (18 ماهه)، 3. پیر+پرازوسین تقسیم شدند. حیوانات پیر روزانه به مدت 1 ماه پرازوسین به شکل پودر Tocris Bioscience (Ellis ville, Mo)) 1 mg/kg,) حل شده در سالین، به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. بعد از یک ماه حیوانات بی هوش شده و قلب آن ها خارج شده و جهت اندازه گیری شاخص های استرس اکسیداتیو استفاده شدند.

نتایج این مطالعه نشان دادند، پیری سبب افزایش میزان MDA (مالون دی آلدئید) و کاهش میزان SOD (سوپراکسید دیسموتاز) در بافت قلب موش های صحرایی نسبت به موش های جوان شد. استفاده از پرازوسین سبب کاهش معنی دار میزان MDA و افزایش معنی دار میزان SOD در بافت قلب موش های صحرایی پیر شد.

استفاده از پرازوسین با کاهش استرس اکسیداتیو در قلب موش های پیر اثرات محافظتی دارد.