بررسی طول مدت بیکاری، علل ترک شغل و ماندگاری در بازار کار ایران

  با صنعتی شدن جوامع، موضوع اشتغال نیز با تغییر و تحول مواجه شد. به ویژه برای زنان با افزایش سطح تحصیلات، تمایل آنان به انجام مشاغلی که در گذشته در انحصار مردان بوده، گرایش پیدا کرده اند تا همپای مردان به فعالیت های اجتماعی بپردازند. مردان نیز به دلیل مسئولیت های خانوادگی و وظیفه امرار معاش خانواده سعی دارند تا هرچه سریع تر وارد بازار کار شوند. طول مدت بیکاری یکی از شاخص های کلیدی بازار کار است که هر چه میزان آن بیشتر باشد، تبعات اجتماعی و اقتصادی آن نیز حادتر خواهد بود. در این مقاله سعی شده تا ضمن بررسی طول مدت بیکاری (کوتاه مدت و بلندمدت) و دلایل ترک شغل بیکاران قبلا شاغل در مقایسه بین دو گروه مردان و زنان، به مطالعه مدت اشتغال و میزان ماندگاری آنان در بازار کار طی سال های 1384-1399 پرداخته شود. نتایج حاکی از آن است که در پانزده سال اخیر طول مدت بیکاری بین مردان و زنان متفاوت بوده است. به طور متوسط بیش از 30 درصد مردان و نزدیک 50 درصد زنان بیش از یکسال در انتظار یافتن شغل مانده اند. در گروه مردان طی سال های 1384تا 1399، «موقتی بودن کار» اولین عامل موثر در ترک شغل (به استثنای سال 1386) و در گروه زنان از سال 1391تا 1398، «پایین بودن درآمد» همواره موثرترین عامل در ترک شغل بوده است. همچنین طی سال های 1396 تا 1398 الگوی سابقه شغلی و به تعبیری ماندگاری در بازار کار، برای مردان و زنان کمی متفاوت بوده، به طوری که هرچه طول مدت اشتغال افزایش می یابد، نقش زنان در بازار کار کمرنگ تر می شود.