اثربخشی گشتالت تراپی، فعال سازی رفتاری و پلاسیبو بر کاهش افسردگی زنان مبتلا به اسکلروز چندگانه عودکننده-فروکش کننده

بیماری اسکلروز چندگانه (MS) رو به افزایش است. به دلیل اثرات تقابلی شرایط روانشناختی افراد با شدت و عود بیماری انتخاب رویکرد درمانی مناسب اهمیت دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی گشتالت تراپی، فعال سازی رفتاری و پلاسیبو بر کاهش افسردگی زنان مبتلا به MS عودکننده- فروکش کننده (RR-MS) انجام شد.

این کارآزمایی بالینی روی 60 زن مبتلا به RR-MS مراجعه کننده به کلینیک ام اس بیمارستان رسول اکرم تهران در سال 1398-1399 انجام شد. پس از غربالگری اولیه و شناسایی افراد واجد شرایط، شرکت کنندگان بصورت تصادفی به چهار گروه مساوی (سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل)  تخصیص یافتند. گروه گشتالت تراپی و فعالسازی رفتاری 8 جلسه 90 دقیقه ایی یکبار در هفته رواندرمانی دریافت نمودند. در این مدت گروه پلاسیبو از کپسول های 250 میلی گرمی آرد برنج روزانه یک عدد استفاده کردند. گروه کنترل مداخله ایی دریافت نکرد. تمامی گروه ها در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پرسشنامه افسردگی بک و همکاران (1996) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از SPSS-25  و روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.

اجرای گشتالت تراپی و فعال سازی رفتاری در مقایسه با پلاسیبو و کنترل کاهش میانگین نمرات افسردگی در مراحل پس آزمون و پیگیری را درپی داشت (p<0/05). درحالیکه گشتالت تراپی و فعال سازی رفتاری تفاوت معناداری با هم نداشتند.

گشتالت تراپی و فعال سازی رفتاری در کاهش افسردگی زنان مبتلا به RR-MS اثربخش بودند و تفاوتی با یکدیگر نداشتند. پلاسیبو اثری بر کاهش افسردگی این زنان نداشت.