مقایسه اثربخشی آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی بر تاب آوری و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

داشتن کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم باعث مشکلات زیادی برای مادران این کودکان از جمله کاهش تاب آوری و امید به زندگی می شود. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی بر تاب آوری و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شهر تهران در سال تحصیلی 1402-1401 بودند که تعداد 60 نفر آنها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه مساوی گمارده شدند. هر یک از گروه های آزمایش به تفکیک 8 جلسه 2 ساعته تحت آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش ماند. داده ها با مقیاس تاب آوری (کونور و دیویدسون، 2003) و پرسشنامه امید به زندگی (میلر و پاورز، 1988) گردآوری و با روش های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS تحلیل شدند.

تحلیل ها نشان داد که هر دو روش آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش تاب آوری و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شدند و نتایج در مرحله پیگیری نیز حفظ شد (001/0>P). همچنین، بین اثربخشی آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی در افزایش امید به زندگی آنان تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0>p)، اما اثربخشی روش آموزش معنا درمانی در مقایسه با روش آموزش جرات ورزی در افزایش تاب آوری آنان بیشتر بود (001/0>P).

با توجه به تفاوت اثربخشی روش های آموزش جرات ورزی و آموزش معنا درمانی بر تاب آوری و امید به زندگی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، مشاوران و درمانگران می توانند برای مداخله های روانشناختی خود از روش موثرتر یعنی روش آموزش معنا درمانی استفاده نمایند.