اثربخشی معنادرمانی گروهی در بهزیستی اجتماعی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار

شواهد نشان می دهد که برخلاف روند افزایشی سرپرستی خانوارها توسط زنان، کیفیت و بهزیستی اجتماعی شان ارتقاء نیافته و این امر به بروز و تشدید مشکلات و آسیب هایی فردی و اجتماعی دامن زده است؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش معنادرمانی گروهی در بهزیستی اجتماعی و کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد منطقه یک کرج در شش ماه دوم سال 1401 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب شدند و به طور تصادفی ساده در گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه های بهزیستی اجتماعی کییز و ماگیارمو (2003) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (2000) بود. برای گروه آزمایش هشت جلسه معنادرمانی گروهی برگزار شد، اما گروه گواه آموزشی دریافت ننمود. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره به کمک نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین نمرات پس آزمون بهزیستی اجتماعی و کیفیت زندگی دو گروه آزمایشی و گواه تفاوت معناداری وجود دارد و معنادرمانی گروهی بر گروه آزمایشی تاثیر مثبتی داشت (01/0>P). یافته های این پژوهش به طور بالقوه، تلویحات کاربردی مهمی برای متخصصان و درمانگران جهت اهتمام ویژه به آموزش معنادرمانی در مسیر کمک به زنان سرپرست خانوار دارد.