مقایسه ترکیبات شیمیایی، اثرات آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی عصاره برگ چای سیاه و چای سبز Camellia sinensis بر باکتری های بیماری زای گیاهی (زانتوموناس کامپستریس و سودوموناس سیرینگه) و بیماری زای انسانی (استافیلوکوکوس اورئوس و اشرشیا کلی)

شناسایی و معرفی ترکیبات جدید طبیعی ضد میکروبی در برابر عوامل بیماریزای انسانی و گیاهی مورد توجه پژوهشگران می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه ترکیبات شیمیایی، اثرات ضد میکروبی و آنتی اکسیدانی چای سیاه و چای سبز انجام گرفت.

عصاره آبی و متانولی برگ چای سیاه و چای سبز تهیه و ترکیبات عصاره های متانولی با GC- Mass شناسایی، اثرات ضد باکتری با روش انتشار دیسک و حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) و ویژگی آنتی اکسیدانی به روش DPPH اندازه گیری گردید.

نتایج و بحث: 

کافئین ترکیب اصلی تشکیل دهنده عصاره چای سبز و چای سیاه است که مقدار آن به ترتیب در این دو عصاره 97/82، و 25/86 درصد می باشد. حداقل غلظت مهارکنندگی عصاره چای سبز در برابر اشرشیاکلی، استافیلوکوکوس اورئوس، سودوموناس سیرینگه بطور معنی دار سه برابر بیشتر از مهارکنندگی عصاره چای سیاه می باشد. مهار-کنندگی عصاره چای سبز در برابر زانتوموناس کمپستریس مهار کنندگی عصاره چای سیاه در برابر سودوموناس سیرینگه بطور معنی دار بیشتر از سه باکتری دیگر است. بسیاری از اثرات درمانی و پیشگیری مرتبط با مصرف چای سبز و چای سیاه را می توان مرتبط با ظرفیت نسبتا بالای مهار رادیکالهای آزاد در نظر گرفت. ظرفیت مهار رادیکالهای آزاد و آنتی اکسیدانی چای سبز بطور معنی دار یک و نیم برابر چای سیاه می باشد. توانایی مهار کنندگی هر دو عصاره در برابر پاتوژن های گیاهی بطور نسبی و معنی-دار بیشتر از پاتوژن های انسانی است. از فراورده های مختلف و شاید پسماند چای سیاه و چای سبز برای کنترل میکروارگانیزم های آسیب رسان می توان استفاده کرد.