تاثیر هشت هفته تمرینات پیلاتس بر خودکارآمدی و بهزیستی روان شناختی کارکنان مرد نیروهای مسلح مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

توجه به فعالیت بدنی و ورزش منظم در نیروهای نظامی می تواند موجب کنترل اختلالات جسمانی و روانی و در نتیجه حفظ سلامت کارکنان و افزایش کارایی آنها شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی تمرینات پیلاتس بر خودکارآمدی و بهزیستی روان شناختی کارکنان نیروهای مسلح مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه انجام شد.

پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که در یک طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. بر اساس هدف، 40 نفز از کارکنان نیروهای مسلح مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، به صورت هدفمند و در دسترس در سال 1400 انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخلات پیلاتس و کنترل (هر گروه 20 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات ورزشی پیلاتس را به مدت 8 هفته (3 جلسه یک ساعتی در هفته) انجام داد، درحالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. از پرسش نامه های استاندارد خودکارآمدی Sherer (1982) و بهزیستی روان شناختی Ryff (1989) در دو نوبت پیش و پس آزمون استفاده شد. یافته های حاصل از طریق آزمون های تی وابسته و کوواریانس تحلیل گردید. تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 25 انجام و سطح معنی داری 0/05 در نظر گرفته شد.

در این پژوهش، 20 نفر در گروه آزمایش با میانگین سن 5/37±45/11 سال و سابقه ابتلا به اختلال 5/3±26/0 سال و 20 نفر در گروه کنترل با میانگین سن 5/09±43/32 سال و سابقه ابتلا به اختلال 9/2±23/0 سال، در پژوهش شرکت کردند. نتایج پژوهش نشان داد، هشت هفته تمرینات ورزشی پیلاتس به طور معنی داری منجر به بهبود نمرات هر دو مولفه خودکارآمدی (0/02=p) و بهزیستی روان شناختی (0/01=p) در گروه تجربی کارمندان نیروهای مسلح مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شد.

با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثرگذاری تمرینات پیلاتس بر متغیرهای بهزیستی روان شناختی و خودکارآمدی، این تمرینات به عنوان برنامه ای مقرون به صرفه، در دسترس و موثر جهت بهبود فاکتورهای روان شناختی کارکنان مرد نیروی مسلح پیشنهاد می گردد.