لزوم آمادگی افسران پلیس برای انجام اقدامات اولیه نجات بخش در مواقع ضروری؛ نامه به سردبیر

افسران پلیس، نقش بسیار مهمی در حفظ امنیت و سلامت عمومی دارند. آنها اغلب اولین افرادی هستند که به صحنه حوادث مختلف می رسند. یکی از مواردی که افسران باید به آن توجه ویژه ای داشته باشند، حوادثی است که باعث صدمات جدی شخصی می شوند. با توجه به اینکه افسران ممکن است در مواقع اضطراری با صحنه هایی روبه رو شوند که نیاز به اقدام فوری دارند، داشتن دانش و آموزش مناسب بسیار حیاتی است. این دانش و آموزش به آنها کمک می کند تا در مواجهه با حوادث اورژانسی، اقدامات صحیح و اساسی برای نجات جان افراد مصدوم انجام دهند. این اقدامات می تواند قبل از انجام اقدامات تشخیصی و درمانی تکمیلی بسیار حیاتی باشد و در مواقعی به عنوان قدم اول لازم برای موفقیت اقدامات پیشرفته قلمداد می شود همچنین می تواند از تشدید صدمات و ایجاد عوارض جانبی جلوگیری کند. علاوه بر این، افسران می توانند در مواقعی که نیروهای امدادی به دلیل شرایط خاص امکان ورود به صحنه را ندارند، نقش مهمی در ارائه مراقبت های پزشکی به افراد مصدوم داشته باشند. آنها می توانند اقدامات اولیه لازم را انجام دهند تا از تشدید صدمات جلوگیری کنند و زنده ماندن فرد مصدوم را تضمین کنند. در حال حاضر، افسران در بسیاری از موارد به عنوان اولین پاسخ دهنده برای یگان هایی که به آنها خدمت می کنند عمل می کنند. این نقش بسیار حیاتی و حساس است زیرا این افراد باید در شرایط استرس زا و پرفشار تصمیم های مهمی را اتخاذ کنند که ممکن است موجب حیات یا ممات افراد شود [1]. یک مطالعه اخیر نشان داده که در بیش از 80 درصد موارد، سازمان های مجری قانون به فوریت های پزشکی افراد آسیب دیده پاسخ داده اند و تقریبا 50 درصد از این گروه ها به نوعی، از بیمار در صحنه مراقبت کرده اند. این نشان می دهد که افسران علاوه بر وظایف اصلی خود، به انسانیت و اهمیت حفظ سلامت و زندگی افراد نیز توجه دارند [2]. همچنین، یک نظرسنجی جدیدتر نشان می دهد که 40 درصد از افسران در دو واحد بزرگ عملیاتی، به امور درمانی همکاران خود قبل از رسیدن نیروهای امدادی رسیدگی نموده اند. این نشان می دهد که افسران مجری قانون با شناخت دقیق از وضعیت ها و نیازهای فوری افراد، توانایی ارائه کمک های اولیه و پشتیبانی در مواقع اضطراری را دارند [3]. با توجه به اهمیت و حساسیت این نقش، آموزش های مناسب و به روز برای افسران بسیار ضروری است تا آنها بتوانند بهترین خدمات را به افراد در شرایط اضطراری ارائه دهند. همچنین، ایجاد هماهنگی و همکاری میان افسران مجری قانون و تیم های پزشکی و امدادی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است تا بهترین نتیجه ممکن در مواقع اضطراری برای افراد به دست آید. مداخلات پزشکی انجام شده توسط نیروهای اولیه مجری قانون، یک نقش حیاتی در نجات افراد دارند. این نیروها از جمله پلیس، که در بیش از 50 درصد مواقع حضور پیدا می کنند، می توانند بهبود قابل توجهی در زمان پاسخگویی به حوادث و فوریت های پزشکی داشته باشند. بر اساس مطالعات انجام شده، حضور پلیس قبل از واحدهای خدمات اورژانس پزشکی باعث کاهش میانگین زمان پاسخگویی از 7.6 دقیقه به 4.9 دقیقه می شود [4].واضح است که زمان در مواقع اضطراری نقش بسیار مهمی ایفا می کند. هر چه زمان پاسخگویی به یک حادثه یا فوریت پزشکی کاهش یابد، احتمال نجات افراد مبتلا به آن افزایش خواهد یافت. از این رو، حضور نیروهای امنیتی مثل پلیس که آموزش های اولیه پزشکی را دریافت کرده اند، می تواند به عنوان یک پل ارتباطی میان حادثه و خدمات اورژانس پزشکی عمل کند و بهبود چشمگیری در زمان پاسخگویی به مواقع اضطراری ایجاد کند. بنابراین، توسعه و تقویت برنامه ها و آموزش های مرتبط با ارائه مداخلات پزشکی توسط نیروهای پلیس، یکی از راهکارهای موثر برای بهبود سیستم اورژانس پزشکی و افزایش نرخ نجات در مواجهه با حوادث و فوریت های پزشکی است. هماهنگی و همکاری بین نیروهای امنیتی و خدمات اورژانس پزشکی، بهبود زمان پاسخگویی و افزایش توانایی های مداخلات پزشکی در مواقع اضطراری را تضمین می کند و نهایتا به نجات بیشتر افراد کمک خواهد کرد. از زاویه نگاه دیگر، در دهه گذشته، افسران پلیس با چالش های جدی روبه رو بوده اند که منجر به مرگ و میر آنها شده است. بر اساس اطلاعات ارائه شده، متوجه می شویم که سالانه میانگین 156 مورد مرگ در حین انجام وظیفه گزارش شده است. این آمار نشان می دهد که افسران پلیس با خطرات واقعی روبه رو هستند که زندگی و سلامتی آنها را تهدید می کند [5]. یکی از داده های نگران کننده دیگر این است که سالانه میانگین 54 افسر در حین انجام وظیفه به شهادت می رسند. این اعداد نشان می دهد که افسران پلیس با خطرات جدی روبه رو هستند که زندگی آ نها را تهدید می کند. هر 9 دقیقه یک افسر در جایی مورد حمله قرار می گیرد و هر 33 دقیقه یک نفر مجروح می شود. این آمارها نشان می دهد که افسران پلیس در معرض خطرات جدی قرار دارند و نیاز به توجه و محافظت بیشتری دارند [6]. از سوی دیگر و بر اساس اطلاعات جمع آوری شده، علل اصلی مرگ و میر در بین افسران پلیس، تصادفات وسایل نقلیه موتوری (تروما غیرعمدی)، جراحات گلوله (تروما عمدی) و بیماری های مرتبط با شغل (پزشکی) است. این عوامل نشان می دهد که افسران پلیس با خطرات مختلفی روبه رو هستند که نیاز به برنامه های محافظتی و پیشگیرانه دارند تا از افسران و زندگی آنها محافظت شود. (به منبع مربوطه ارجاع داده شود) در سال 2011، مرگ و میر حین انجام وظیفه به دلیل استفاده از سلاح گرم برای اولین بار به علت اصلی مرگ و میر افسران پلیس تبدیل شد و از تصادفات وسایل نقلیه موتوری بیشتر شد. برای افسرانی که با شلیک گلوله کشته شدند، اکثریت قریب به اتفاق، در اثر جراحات گلوله به سر، جان خود را از دست داده بودند. دومین محل شایع جراحات، قفسه سینه و پس از آن ناحیه گردن/گلو بود (به منبع مربوطه ارجاع داده شود). این واقعیت نشان دهنده خطرات بالقوه استفاده از سلاح گرم در محیط های پر خطر و پر فشار است. افسران پلیس و نیروهای امنیتی باید همیشه آماده باشند تا در مواجهه با خطرات مختلف، از جمله حملات مسلحانه، بتوانند خود را محافظت کنند. اما باید توجه داشت که استفاده از سلاح گرم همراه با مسئولیت های بزرگی است و باید با دقت و حوصله بالا انجام شود و از سوی دیگر نیازمند حمایت های قانونی و قضایی در این خصوص است. برای کاهش خطرات مرتبط با استفاده از سلاح گرم، آموزش های مناسب و تمرینات فراوان برای افسران ضروری است. همچنین، استفاده از تکنولوژی های پیشرفته مانند دوربین های مدار بسته و سیستم های امنیتی هوشمند می تواند به بهبود امنیت و کاهش خطرات کمک کند. تغییر ماهیت مرگ های مجریان قانون در سال های اخیر و تعداد قابل توجهی از حملات منجر به جراحات، نیاز به مراقبت های پزشکی ویژه پلیس، با تاکید بر تصمیم گیری تاکتیکی صحیح و مداخلات پزشکی مناسب در هنگام تهدید را برجسته می کند. قبل از مراقبت های پزشکی، صحنه باید به دقت ارزیابی شود تا از ایمنی همه طرف های درگیری، اطمینان حاصل شود. این شامل ارزیابی خطرات موجود، اطلاع از محیط و شناسایی تهدیدهای ممکن می شود. افسر باید بتواند به سرعت تصمیمات تاکتیکی صحیح را اتخاذ کرده و موقعیت را کنترل کند تا از وقوع حوادث بیشتر جلوگیری شود. آگاهی از موقعیت باید همیشه حفظ شود. تهدیدهای واقعی یا بالقوه باید مدیریت شوند و مصدومان باید به سرعت دسته بندی و به ترتیب درمان، اولویت بندی شوند. در بیشتر موقعیت ها، مراقبت از مصدوم باید منتظر بماند تا صحنه ایمن شود. همچنین، افسر باید دانش کافی در زمینه اولویت بندی مصدومان و ارائه مراقبت های اولیه داشته باشد. این شامل تشخیص وضعیت مصدومان، اعمال ترکیبی از تکنیک های اولیه از جمله احیای مقدماتی حیات، بازکردن راه هوایی، جلوگیری از ادامه خونریزی، استفاده از دفیبیلاتور و برخی داروها و غیره می شود. افسر باید بتواند به صورت حرفه ای و با دقت، اقدام به ارائه مراقبت های پزشکی کند تا از افزایش خطرات و تهدیدهای بیشتر جلوگیری شود. وظیفه اصلی افسران مجری قانون در مواجهه با وضعیت های بحرانی و خطرناک، ایجاد امنیت و حفظ نظم عمومی است. این افسران باید آموزش های لازم برای مدیریت واکنش های اضطراری در هنگام تهدید را دریافت کرده باشند. از آنجایی که این افسران در معرض خطرات مختلفی قرار دارند، آموزش های پزشکی و اورژانسی نیز برای آنها بسیار حیاتی است. در مواجهه با وضعیت های اضطراری، افسران مجبور به انجام تصمیمات تاکتیکی صحیح هستند. آنها باید قادر باشند تا با دقت و سرعت وضعیت را ارزیابی کرده و تصمیمات مناسبی را اتخاذ کنند. این تصمیمات می توانند شامل تماس با پزشکان حاضر در صحنه و در مقر فرماندهی، انتقال مصدومان به مکان های امن، یا اعمال اقدامات اورژانسی برای نجات جان مصدومان باشند. خطر انجام یک عملیات امداد و نجات به بهترین وجه، یک موضوع حیاتی و پیچیده است که نیاز به برنامه ریزی دقیق، آمادگی حرفه ای و تصمیمات سریع دارد. امداد و نجات در مواقع اضطراری و بحرانی اغلب به عنوان یک فرصت برای نجات جان افراد در معرض خطر معرفی می شود. اما باید توجه داشت که این عملیات همچنین با خطرات بسیاری همراه است که ممکن است برای امدادگران و افراد مورد نیاز برای نجات، خطرناک باشد. از جمله این خطرات می توان به مواردی مانند ریزش آوار، انفجار، حملات تروریستی و غیره اشاره کرد. بنابراین، برنامه ریزی دقیق و آمادگی حرفه ای برای مدیریت این خطرات امری حیاتی است. همچنین، وضعیت اصلی که صدمات اولیه را ایجاد کرده است، نیز نقش بسیار مهمی در امداد و نجات ایفا می کند. برای مثال، در صورت وقوع یک انفجار، اولین اقدامات امداد و نجات باید به سمت کمک به افراد مصدوم و حفظ جان آنها باشد. بنابراین، تشخیص صحیح و سریع وضعیت اصلی و ارزیابی صحیح آن از اهمیت بالایی برخوردار است. ارزیابی از لحظه ای که اولین افسر به صحنه می رسد، یکی از مهم ترین مراحل در پاسخگویی به حوادث و فعالیت های اورژانسی است. این ارزیابی، از تریاژ مصدوم تا تحلیل دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات حیاتی ارائه می دهد که می تواند در امنیت و سلامت افراد حاضر در صحنه تاثیرگذار باشد. تریاژ مصدوم، به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در ارزیابی صحنه، به افراد امکان می دهد تا مصدومین را بر اساس شدت صدمات و نیازهای درمانی اولیه، رتبه بندی کنند. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می دهد تا با تخصیص منابع و توانمندی های خود، به بهترین شکل ممکن به مصدومین کمک کنند و زمان را بهینه سازی کنند. همچنین، بررسی دقیق صحنه و شناسایی خطرات احتمالی، اطلاعات بیشتری در مورد محیط و شرایط صحنه ارائه می دهد. با درک الگوهای آسیب مرتبط با انواع آسیب به افسران، امکان انجام یک جستجوی سیستماتیک و بررسی دقیق تر در مورد خطرات موجود، فراهم می شود. این اقدام، به افراد اورژانسی امکان می دهد تا با تایید برداشت اولیه افسر از جدی بودن خطر، به بهترین شکل ممکن برای مقابله با خطرات و امنیت قربانیان اقدام کنند. یک رویکرد برای برآورد دقیق و مناسب صحنه، می تواند تهیه چک لیست برای ارزیابی مصدوم باشد که به ویژه برای پرسنلی که به طور معمول مراقبت های پزشکی ارائه نمی دهند، امری بسیار حیاتی و اساسی است. ارزیابی دقیق و سریع از وضعیت یک فرد مصدوم می تواند تاثیر مستقیمی بر نتیجه و درمان او داشته باشد. بسته به سطح آموزش و تجربه افراد مسئول، ممکن است نیاز به مداخلات مختلفی باشد تا به بهترین شکل ممکن به مصدوم کمک شود. یکی از موارد مهم در چک لیست ارزیابی مصدوم، بررسی ایمنی صحنه است. اطمینان از ایمن بودن محیط و حذف هرگونه خطری که برای مصدوم ممکن است وجود داشته باشد، اولین گام مهم در ارائه کمک به او است. همچنین، باید بررسی شود که آیا قربانی نیاز به جابجایی دارد یا خیر؟ انجام این عملیات به درستی و با حفظ ایمنی قربانی، از اهمیت بالایی برخوردار است. بلافاصله پس از بررسی ایمنی صحنه و نیاز به جابجایی، کنترل خونریزی خارجی از موارد حیاتی است که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم قرار گیرد. همچنین، کنترل راه هوایی و محافظت از ستون فقرات گردنی (Airway-Cervical Spine) جهت حفظ تنفس قربانی و اطمینان از سطح هوشیاری او نیز از جمله مواردی است که باید به دقت بررسی شوند. در ادامه، سرعت و کیفیت تنفس قربانی، همچنین جریان خون (Circulation) از جمله موارد مهمی هستند که باید در چک لیست ارزیابی مصدوم مورد توجه قرار گیرند. ارائه کمک به مصدوم در این زمینه ها می تواند تاثیر چشمگیری بر بهبود وضعیت او داشته باشد. بنابراین، با توجه به اهمیت و حساسیت موضوع مطرح شده، آموزش های مناسب و آمادگی فردی افسران پلیس برای مواجهه با این نوع موقعیت ها بسیار ضروری است. این آموزش ها باید شامل تمرینات عملی، مطالعه موردی، شناخت تجهیزات پزشکی و غیره باشد تا افسران بتوانند به بهترین شکل ممکن در مواجهه با حوادث پزشکی عمل کنند.