بررسی رابطه بین تحریک جویی و رفتار رانندگی پر خطر

هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه بین تحریک جویی و رفتار رانندگی پرخطر بود. گروه نمونه متشکل از 120 مرد (میانگین سنی=30.9) بود که به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. به منظور اندازه گیری میزان تحریک جویی داوطلبین از "مقیاس تحریک جویی زاکرمن" و به منظور سنجش رفتار رانندگی آنها از "پرسشنامه عادات رانندگی منچستر" استفاده شد. نتایج نشان داد که نمره کلی تحریک جویی و سه خرده مقیاس های آن (تجربه جویی، هیجان طلبی و تنوع طلبی) با رفتارهای رانندگی پرخطر (لغزش ها، خطاها و تخلفات رانندگی) همبستگی مثبت و معنی دار دارد. همچنین، افراد دارای تحریک جویی کم، نسبت به افراد دارای تحریک جویی زیاد، سرعت رانندگی خود را در یک شرایط ایده آل بیشتر تخمین زدند. با وجود این، میزان تصادفات افراد دارای تحریک جویی زیاد نسبت به افراد دارای تحریک جویی کم تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت، ولی افرادی که تصادفات بیشتری داشتند نسبت به آنها که تصادفی نداشتند از لحاظ رفتارهای نادرست رانندگی، نمره بالاتری را کسب کردند و بیشتر توسط پلیس متوقف و جریمه شده بودند یا گواهینامه شان توقیف شده بود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که به وسیله سازه تحریک جویی می توان رفتارهای رانندگی پرخطر وسرعت زیاد را پیش بینی کرد. بنابراین، به نظر می رسد یکی از اهداف پلیس در جهت کاهش رفتارهای رانندگی پرخطر، باید شناخت افراد تحریک جو و نحوه برخورد با آنها باشد.