اسطوره ی ثری تئونه (فریدون) و ایندرا

پیوند دیرینه ی دو ملت بزرگ، از تبار آریاییان هند و ایران، آن چنان آشکار و عینی و تار و پودش به هم تنیده است که در نگاهی به فرآیند دگرگونی های تاریخی، سیاسی، فرهنگی می توان گفت انگلیسی ها ابتدا هند را از ایران گرفتند، سپس خودشان توانستند در ایران حضور یابند.
برای رهیافت ما به هسته ی اصلی سخن در این نوشتار، ابتدا گذر کوتاهی است در بحث اسطوره شناسی و ورود به خواب و رویاهای فردی و جمعی جامعه، زیرا هر خواب و رویایی، اسطوره ی فردی است، ولی اسطوره، خواب جمعی جامعه است.
منابع و مدارک اسطوره های هند، در بخش دیگری از مقاله مورد توجه خواننده ی این گفتار قرار خواهد گرفت.
پیوند اسطوره ای نژاد آریا با خدایان سرزمین هند نشان می دهد که نژاد آریا، تنها وارث زمین خواهد بود، زیرا ایندرا، خدای خدایان، گفته است: من زمین را به آریه بخشیدم، این موضوع در بخش دیگری از مقاله آمده است.
ایندرا، ثری تئون و سپس اژی دهاک (= ضحاک)، یا وریتره، در بخش عمده ی این مقاله واکاوی شده اند، زیرا پس از واکاوی آن ها، زمینه ی سنجش فریدون و ایندرا می توانست فراهم گردد.
از سه مقوله ی حضور در تمدن بشری و اژدهاکشی یا دریافت لقب «ورتر غنه» و سنجش وسیله ی اژدهاکشی آن دو، به دلیل کوتاه نویسی و کوتاه گویی، دو مقوله ی اول بیشتر مورد توجه قرار گرفتند.
طبیعی است که تنها بهره گیری از «وداها» و «شاهنامه» و دریافت شاهدهای مناسب می توانست نویسنده را برای پی جویی بحث یاری کند.
از بهره های دیگر این مقاله برای نویسنده، دست یابی به اطلاعاتی است که ابلیس، دیو و اژی دهاک را در سه حوزه ی معنایی جدا قرار می دهد. این موضوع می تواند بهانه ی تهیه ی مقاله پژوهشی دیگری باشد برای نگارنده و یا دیگران.
از اینکه در برابر خوبی های خوبانی چون ایندرا و ثری تئون، وریتره و اژی دهاک دو جزء بیگانه اند، می توان نتیجه گرفت که هستی بر خیر محض است، شر و بدی در جوهر هستی نیست و صورت عرضی هستی هستند، پس بر ماست که دنیای انسان ها را بر اساس خیر محض بسازیم.