بررسی درک و بیان اسامی در کودکان طبیعی 4 تا 8 ساله

ارزیابی توانایی درک و بیان اسامی، بخشی از ارزیابی بالینی زبان است که به طور روزمره در کلینیک های گفتار درمانی انجام می شود. هدف ما از این پژوهش، دسترسی به شاخص های آمار توصیفی مربوط به توانایی درک و بیان اسامی در گروهی از کودکان طبیعی سمنانی و مقایسه میانگین امتیازات گروه های سنی مختلف و نیز دو جنس با یکدیگر است.

روش انجام این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است که به صورت مقطعی انجام شده است. در این پژوهش، 150 نفر از کودکان طبیعی 4 تا 8 ساله مهدکودک ها، کودکستان ها و دبستان های شهر سمنان به طور تصادفی انتخاب شدند. برای ارزیابی درک و بیان اسامی در این پژوهش از "آزمون تصویری اسامی" استفاده شد. پس از به دست آمدن نتایج آزمون در مورد هر فرد و استخراج داده های کل افراد، داده های پژوهش به کمک آمار توصیفی، آزمون تی، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون ضریب همبستگی، با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین امتیازات هر سه مورد (امتیازات درک، بیان و کل) با افزایش سن افزایش می یابد (P =0.000)؛ در هر سه مورد، امتیازات دختران در مقایسه با امتیازات پسران کم تر است (در هر سه مورد P=0.05)؛ و با افزایش توانایی کودکان در درک اسامی، توانایی آن ها در بیان اسامی نیز بیش تر می شود (P=0.000 و 0.821=r).

نتایج این آزمون می تواند بخشی از اطلاعات آماری لازم برای تصمیم گیری های بالینی درباره افراد مشکوک به اختلالات زبانی باشد. دختران در مقایسه با پسران در درک و بیان اسامی از توانایی کم تری برخوردارند؛ شاید یکی از دلایل برتری پسران به دختران در درک و بیان اسامی در جامعه مورد مطالعه، شرایط فرهنگی و محیطی پیرامون آن ها باشد، که برای پسران امکان ارتباطات گسترده تری را با محیط اطراف در مقایسه با دختران فراهم ساخته است.