مقایسه دو روش سیکلوفوتوکواگولاسیون با لیزر دیود و سیکلوکرایوترای در درمان گلوکوم مقاوم به درمان

در مورد نتایج درمانی و عوارض ناشی از روش های مختلف تخریب جسم مژگانی در درمان گلوکوم مقاوم به درمان گزارش های متفاوتی وجود دارد و این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر دو روش سیکلوفوتوکواگولاسیون با لیزر دیود (DCPC) و سیکلوکرایوتراپی در درمان بیماران مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان در بیمارستان فارابی تهران طی سال 1379 انجام پذیرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 73 چشم از 73 بیمار مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان انجام شد. بیماران قبل از مداخله تحت معاینه کامل قرار گرفتند، ویژگی های آن ها ثبت شد و سپس به طور تصادفی تحت مداخله با یکی از دو روش DCPC و سیکلوکرایوتراپی قرار گرفتند. بعد از مداخله بیماران در فواصل معین تحت معاینه قرار گرفتند و اطلاعات جمع آوری شده از آن ها از قبیل فشار داخل چشمی، بهترین حدت بینایی، تعداد داروهای ضد گلوکومی مورد نیاز و نیز عوارض ناشی از هر یک از دو روش مداخله ثبت گردید و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
از مجموع 71 بیمار که جهت پی گیری کامل مراجعه نمودند، 36 نفر در گروه DCPC (گروه اول) و 35 نفر در گروه سیکلوکرایوتراپی (گروه دوم) قرار گرفتند. قبل از مداخله اختلاف معنی داری از نظر سن، جنس، نوع گلوکوم، فشار داخل چشمی و بهترین حدت بینایی بین دو گروه وجود نداشت. در پایان سه ماه بعد از مداخله، فشار داخل چشمی بیماران در گروه اول از35.7 ±8.7 به 18.7±6.7 میلی متر جیوه رسید (P<0.001) و در گروه دوم از 36±7.1 به 18.3±6.6 میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). میزان موفقیت از نظر کنترل فشار داخل چشمی بین 6-21 میلی متر جیوه در پایان ماه سوم بعد از مداخله در گروه اول 66.7 درصد و در گروه دوم 74.3 درصد بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. اغلب عوارض ناشی از مداخله، در گروه دوم بیش تر از گروه اول بودند. تنها عارضه ماندگار؛ افت حدت بینایی نسبت به قبل از مداخله در گروه دوم بود (P<0.002).
اثرات کوتاه مدت DCPC و سیکلوکرایوتراپی در درمان بیماران مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان مشابه بودند و عوارض DCPC کم تر بود ولی با توجه به هزینه نسبتا بالای دستگاه لیزر، به نظر می رسد هم چنان می توان از سیکلوکرایوتراپی در این بیماران بهره گرفت.